[เถรี]

ส่วนกระผม/อาตมภาพเอง ไปเจอที่ประเทศฝรั่งเศส ในตอนนั้นทางด้านมัคคุเทศก์นำเอาคณะของเราเข้าไปในร้านปลอดภาษี ก็คือร้านลาฟาแยต กระผม/อาตมภาพไม่ใช่บุคคลที่ชอบสถานที่มีผู้คนหนาแน่นมากมายประการหนึ่ง ซื้อของไม่เป็นอีกประการหนึ่ง จึงอาศัยโอกาสนั้นบอกกล่าวกับพรรคพวกว่า "ขอออกไปเดินดูบ้านดูเมืองเขาดีกว่า" ว่าแล้วก็ออกไปถ่ายรูปโรงละครสวย ๆ งาม ๆ และสถานที่รอบข้าง

จนกระทั่งไปถึงโบสถ์คริสต์แห่งหนึ่ง ที่กระผม/อาตมภาพเรียกว่า "โบสถ์หมาเมิน" ทั้ง ๆ ที่เป็นสถานที่ใหญ่โต สวยงามมาก แต่ว่าแทบจะหาคนเข้าไปใช้บริการไม่ได้เลย เมื่อสอบถามผู้ดูแล เขาบอกว่า คนทั้งหมดที่มา ส่วนมากก็ไปร้านลาฟาแยตกันหมด ในเมื่อตั้งอยู่ตรงบริเวณนี้ จึงไม่มีคนสนใจโดยปริยาย

ในช่วงที่กระผม/อาตมภาพถ่ายรูปเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินย้อนกลับมานั่นเอง มีชาวยุโรปร่างกายใหญ่โตประมาณนักมวยปล้ำ ส่งเสียง "ย้ากกกก..!" ดังมาก พร้อมกับพุ่งชาร์จเข้ามาหา กระผม/อาตมภาพมีเวลาตัดสินใจไม่เกิน ๒ วินาที เนื่องเพราะว่าส่วนใหญ่แล้วพวกฝรั่งมักจะเห็นพวกกระผม/อาตมภาพเป็นพระเส้าหลิน มีวิทยายุทธ์ บางคนก็ฉวยโอกาสเข้ามาด้านหลัง แล้วยกสันมือฟันเอาดื้อ ๆ ก็มี หรือไม่ก็มาแสดงทีท่ากังฟูต่าง ๆ ที่เขาคิดว่าเท่สุด ๆ ให้พวกกระผม/อาตมภาพดู เพื่อจะขอศึกษาวิชาก็มี..!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ กระผม/อาตมภาพจึงไม่มั่นใจว่า บุคคลนี้มาในลักษณะของการล้อเล่น หรือว่าเอาจริงจะทำร้ายกันแน่ แต่ด้วยความที่เขาตัวใหญ่มาก ถ้ากระผม/อาตมภาพปล่อยให้เข้าถึงตัว โอกาสที่จะโดนทำร้ายถึงบาดเจ็บสาหัส หรือว่าตายมีแน่นอน แต่ถ้าหากว่าเขามาดี ตัวใหญ่ขนาดนั้น ก็คาดว่าเราลงไม้ลงมือไป เขาคงไม่เป็นอะไรมากนัก..!

จากครั้งแรกที่ตั้งใจจะใช้ท่ามอญยันหลัก เพื่อหยุดเขาเอาไว้ ก็เลยเปลี่ยนเป็นท่ากวางเหลียวหลัง ก็คือหมุนตัวปักส้นเท้าใส่ลิ้นปี่ของเขาไปเลย พอเสียงดัง "พลั่ก..!" อีกฝ่ายหนึ่งร่วงไปกองกับพื้น กระผม/อาตมภาพซึ่งช่วงนั้นบาดเจ็บที่สะโพก ก็ใจหายวาบ เนื่องเพราะว่าแรงปะทะจากร่างที่น้ำหนักเกิน ๒๐๐ ปอนด์นั้น ทำให้สะโพกของกระผม/อาตมภาพเจ็บแปลบขึ้นมา จนแทบจะยั้งร่างกายไม่อยู่ โชคดีที่พอเขาร่วงลงไปกองกับพื้น ตะกายลุกขึ้นมาได้ก็วิ่งหนีเลย แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ตั้งใจมาร้ายแน่นอน..!