[เถรี]

หลายท่านฟังดูจะเห็นว่า ทำไมคล้ายคลึงกับการปฏิบัติธรรม ? ก็เนื่องเพราะว่าเรื่องของ ศีล สมาธิ ปัญญา นั้น เราสามารถที่จะปรับใช้กับทุกอย่างในการดำเนินชีวิตได้ เพียงแต่ว่าต้องมีความเพียร ไม่ท้อถอย และทำให้ต่อเนื่อง อย่าได้ขาดช่วงลง

วันนี้ท่านมอเอ (พระมอเอ กิตฺติโก) ปรารภกับกระผม/อาตมภาพว่า อยากจะลาสิกขา กระผม/อาตมภาพบอกว่า อยากจะลาก็ลา ไปใช้ชีวิตให้พอ แล้วค่อยกลับมาใหม่ แต่ถ้าคุณกลับมาใหม่ อีกไม่นานก็จะเหมือนเดิมอีก ก็คืออยากที่จะลาสิกขาใหม่ ถ้าหากว่าทนสู้ในตอนนี้จนผ่านไปได้ เราก็จะไม่อยากที่จะลาสิกขาอีก

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าการปฏิบัติใน ศีล สมาธิ ปัญญา นั้นไม่ต่อเนื่อง ไปเปิดช่องว่างจนกระทั่งกิเลสตีเอา แล้วพวกเราทั้งหลายก็มักจะเป็นแบบนี้กันทั้งนั้น บางคนก็ไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำไปว่าพลาดตอนไหน อย่างที่กระผม/อาตมภาพเคยบอกว่า จังหวะที่เรารู้สึกดีมาก ๆ เหมือนจะเหาะจะบิน เหมือนเป็นพรหมเป็นเทวดานั้น ต้องระวังให้มากที่สุด เพราะว่าพลาดเมื่อไรก็เป็นหมาเมื่อนั้น..!

เนื่องจากว่าเวลากิเลสจะเล่นงานเรา เขาไม่ได้ "ตีฆ้องร้องป่าว" มาก่อน บางทีเป็นระยะเวลาที่เนิ่นนาน ปล่อยให้เราหลงระเริงจนกระทั่งเผลอเอง อย่างที่กระผม/อาตมภาพเคยยกตัวเองว่า ปฏิบัติธรรมต่อเนื่องทั้งกลางวัน กลางคืน สามารถทรงสมาธิจิตต่อเนื่อง ตามกันได้ ๒ เดือนกว่า ๓ เดือน ไม่หลุดเลยแม้แต่วินาทีเดียว มารู้ตัวอีกที พังตอนไหนก็ไม่รู้ ?!

นี่คือสิ่งที่เคยพลาดมาแล้ว แต่ว่าพวกท่านทั้งหลายส่วนใหญ่แล้วพอพลาด อันดับแรก วิเคราะห์ไม่ออกว่าพลาดเพราะอะไร ? เอาง่าย ๆ แค่ว่าถ้าปฏิบัติไม่ต่อเนื่อง พลาดได้แน่นอน

ประการที่สองก็คือ พลาดแล้วอยากได้คืน อยากเมื่อไร แย่เมื่อนั้น เพราะว่าความอยากจะเป็นตัวฟุ้งซ่าน ยิ่งมาขวางกำลังใจของเราหนักขึ้น สิ่งที่ต้องการจะได้คืนมา ก็กลายเป็นยากมากขึ้นไปอีก ก็คือโดนกิเลสหลอกสองชั้น หลอกให้เราอยากได้ดี แล้วเราก็อยากเสียจนเต็มที่ เมื่อเอากิเลสนำหน้า เอาตัณหานำทาง แล้วได้ดีขึ้นมาก็เป็นเรื่องที่ประหลาดแล้ว..!