[เถรี]

พวกนี้จะมีคุณความดีในเบื้องต้น คือทำให้เราเกิดความมั่นใจ เชื่อมั่นในอานุภาพของพระคาถาเลขยันต์ เชื่อมั่นในอานุภาพของครูบาอาจารย์ เชื่อมั่นในอานุภาพของคุณพระศรีรัตนตรัย เพราะว่าเมื่อภาวนาแล้ว กำหนดหน่วงจิต ก็เกิดผลตามที่ตนเองต้องการ ซึ่งภาษาบาลีเรียกว่า "มโนมยา" ก็คือเป็นการ "สำเร็จด้วยใจ"

แต่ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายปฏิบัติธรรมไปถึงช่วงท้าย ๆ เป็นการตัด การละ เข้าสู่มรรคผลนั้น ครูบาอาจารย์จะต้องแนะนำให้ท่านทั้งหลายปล่อยวางด้วย ไม่เช่นนั้นแล้วเราก็ไม่สามารถที่จะตัดละเข้าสู่ความเป็นพระอริยเจ้าได้ เพราะว่าเมื่อถึงเวลากำหนดภาวนาเมื่อไร สภาพจิตของเราก็จะไปหน่วงยึดกับพระคาถาบ้าง ไปหน่วงยึดกับภาพที่เรากำหนดบ้าง ไปหน่วงยึดกับผลที่เราตั้งใจจะให้เป็นบ้าง ถ้าหากว่าเรายังยึดอยู่ ไม่สามารถที่จะปล่อยวางได้ เราก็ไม่สามารถที่จะเข้าถึงมรรคถึงผลได้

แต่ว่าครูบาอาจารย์สมัยก่อนท่านมีความชาญฉลาด จึงนำเอาเรื่องของพระคาถาเลขยันต์มาให้ลูกศิษย์ซักซ้อมภาวนาบ้าง เขียนบ้าง โดยให้กำหนดอารมณ์ใจ หรือกำหนดลมหายใจเข้าออกไปพร้อมกันด้วย เมื่อทำบ่อย ๆ ซักซ้อมบ่อย ๆ สมาธิเริ่มเข้มแข็ง ทรงตัวขึ้น ท่านก็จะปรับเปลี่ยนเข้ามาหาสายวิสุทธิมรรค ก็คือแปรจากการหน่วงจิตนึกถึงภาพ มาเป็นการกำหนดภาพกสินบ้าง ภาพพระบ้าง

และท้ายที่สุดเมื่อมีความคล่องตัวมาก ๆ แล้ว ก็ให้ "เพิก" คือการทิ้งภาพทั้งหลายเหล่านั้น ทิ้งคาถาทั้งหลายเหล่านั้น หรือว่าทิ้งวิธีการหน่วงจิตให้เกิดผลทั้งหลายเหล่านั้น เพื่อที่เราจะได้ก้าวสู่มรรคผลในระดับสูงยิ่ง ๆ ขึ้นไป แต่ถ้าหากว่าครูบาอาจารย์ท่านใด รู้จักแต่สอนให้ยึด ถ้าไม่มีความคล่องตัวเพียงพอ เราก็ไม่สามารถจะเข้าถึงมรรคถึงผลได้ แต่สภาพจิตที่ทรงฌาน ทรงสมาบัติ อย่างน้อย ๆ ท่านทั้งหลายก็มีสุคติเป็นที่ไป เหล่านี้เป็นต้น

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)