[เถรี]

อยากจะบอกว่าสมัยที่กระผม/อาตมภาพเรียนหนังสือไทยชั้นประถมปีที่ ๑ หาครูที่จบปริญญาตรีไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว ยังมีครูที่เรียนจบ ป.๔ อยู่สองท่าน ส่วนครูท่านอื่น ๆ นั้นก็มักจะเรียนหลักสูตรประกาศนียบัตรทางการศึกษา (ปก.ศ.) ถ้าหากว่าใครสอบประกาศนียบัตรประโยคครูพิเศษมัธยม (พ.ม.) ได้นี่ แทบจะปิดจังหวัดเลี้ยงกันเลย..!

จึงทำให้อาเจ็ก ซึ่งมีความรู้เหมือนอย่างกับจบปริญญามาแล้วจากประเทศจีน กลับตกงานอยู่คนเดียว เพราะว่าทำมาหากินอะไรไม่เป็น ตั้งใจจะมาทำอาชีพสอนหนังสือ แต่ไม่ประสบความสำเร็จ เพราะว่าเขาต้องการใช้แรงงานลูกหลาน ท่านก็คงจะเครียด ก็เลยกินเหล้าเมาอยู่ทุกวัน พอเมาแล้ว กระผม/อาตมภาพบางทีเลี้ยงน้องอยู่ใกล้ ๆ ท่านก็บ่นให้ฟังว่า "ทั้ง ๆ ที่ร่ำเรียนมาสูงขนาดนี้ แต่กลับตกงานอยู่คนเดียว คนอื่นบางคนไม่รู้หนังสือเลยสักตัวหนึ่ง ตอนนี้เริ่มเป็นเถ้าแก่แล้ว..!"

ตรงจุดนี้พวกเราจะเห็นว่า คนเราที่จะประสบความสำเร็จ อย่างสมัยนี้เขาบอกว่าขึ้นกับดวง (ด.ว.ง.) ด.ก็คือเป็นเด็กของใคร ? ว.ก็คือวิ่งเต้นหรือไม่ ? ง.คือมีเงินหรือเปล่า ? ถ้าหากว่า "ดวง" ดี ก็ประสบความสำเร็จได้ง่าย แต่ถ้าจะว่ากันตามหลักความจริงแล้ว ก็คือนอกจากความรู้ความสามารถแล้ว โอกาสและสถานที่ยังสำคัญมาก ๆ อีกด้วย

ถ้าไปอยู่ในสถานที่แบบอาเจ็กท่านนี้ ต่อให้มีความรู้ขนาดไหนก็ตาม แต่ว่าสถานที่และโอกาสนั้นไม่ได้ กระผม/อาตมภาพก็เลยเห็นบัณฑิตผู้มีความรู้ "เมาหัวราน้ำ" อยู่ทุกวัน แล้วท้ายที่สุดก็ตับแข็งตาย ตายแบบคนไม่มีญาติ พวกเราต้องช่วยกันจัดงานศพให้ ถ้าถามว่าในเมื่อไม่มีหนังสือให้สอน แล้วทำไมไม่เดินทางกลับประเทศจีน ? คาดว่าท่านคงจะหวังว่ามาแล้วจะประสบความสำเร็จ เจริญรุ่งเรืองกลับไป ในเมื่อไม่ประสบความสำเร็จ คงจะอายญาติพี่น้องของตนเอง ก็เลยไม่กล้ากลับไปเมืองจีน

สิ่งที่เล่ามาในวันนี้ เพราะว่าเนื่องด้วยตรุษจีนประการหนึ่ง อีกประการหนึ่งก็คือ ความสำเร็จของคนเรา โบราณบอกว่า "แข่งเรือแข่งพายนั้นแข่งกันได้ แต่แข่งบุญวาสนานั้น แข่งกันไม่ได้" คำว่า "บุญวาสนา" ในทีนี้ก็คือ "ปุพเพกตปุญญตา บุญที่เราสร้างสมเอาไว้ดีแต่ปางก่อน" ถ้าเราสร้างบุญเอาไว้ดี ต่อให้ไม่ต้องการถึงเวลาโอกาสก็มา ถ้าเราไม่ได้สร้างบุญไว้ ต่อให้ดิ้นรนไปเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์