[เถรี]

ไม่ว่าจะเป็นงานใหญ่งานเล็กขนาดไหน ตลอดจนกระทั่งดูแลผู้ป่วยเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ก็ไม่ติดเชื้อ ไปเยี่ยมผู้ป่วยที่โรงพยาบาล ซึ่งหมอนุ้ย (แพทย์หญิงนวลจันทร์ เวชสุวรรณมณี) ผู้อำนวยการโรงพยาบาลทองผาภูมิ ถึงขนาดบอกว่า "หลวงพ่ออย่าเข้าไป เดี๋ยวจะติดเชื้อ..!" แล้วทุกคนก็ยืนอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ปล่อยให้กระผม/อาตมภาพเข้าไปเยี่ยมดูอาการผู้ป่วยจนครบทุกราย ออกมาแล้วก็ไม่เห็นว่าตนเองจะติดเชื้ออะไร ก็แปลว่าในเมื่อรับกรรมใหญ่ไปแล้ว กรรมที่เล็กกว่า เขาก็ไม่สนใจในตัวเราแล้ว..!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เหลืออยู่อย่างเดียว ก็คือค่อย ๆ สร้างความดี อุทิศให้กับเจ้ากรรมนายเวรไปเรื่อย ๆ ถ้าหากว่าท่านใจอ่อนเสียก่อน ให้อภัยมา การอโหสิกรรมเกิดขึ้น กระผม/อาตมภาพก็น่าจะได้หมอดียาดีที่ตรงกับโรคมากกว่านี้ หรือถ้าหากว่ายังไม่ให้อภัย แต่กระผม/อาตมภาพเสียชีวิตก่อน ก็เป็นอันว่าชาตินี้จบกัน มีปัญญาไปตามทวงเอาที่อื่น ๆ ที่กระผม/อาตมภาพไปก็แล้วกัน..!

สำหรับเรื่องทั้งหลายเหล่านี้นั้น ต้องบอกว่ากระผม/อาตมภาพป่วยจนทำใจได้มานานแล้วว่า การรักษานั้นจะพยายามทำอย่างเต็มที่ ถ้าหายก็คือหาย ถ้าหากว่าไม่หายก็ยอมรับว่า สภาพร่างกายของเรานี้เป็นรังของโรค เกิดมาเมื่อไร ก็ต้องพบกับความทุกข์ยากลำบากเช่นนี้ ดังนั้น..ขึ้นชื่อว่าการเกิดเช่นนี้ก็ไม่ต้องการอีกแล้ว เอากำลังใจมุ่งไว้ที่พระนิพพานดีกว่า

ส่วนเมื่อเช้านี้ตอนออกบิณฑบาต แม่ชีที่วัดท่าขนุนท่านหนึ่งได้ทำบุญในช่วงออกบิณฑบาต แล้วอธิษฐานว่า "ขอพระอรหันต์ชาตินี้เร็ว ๆ" กระผม/อาตมภาพฟังแล้วก็ขำอยู่ในใจ เนื่องเพราะว่าแม่ชีอายุ ๘๐ ปีแล้ว ถ้าหากว่าจะเป็นพระอรหันต์เร็ว ๆ ก็คงจะเป็นไปนานแล้ว โดยเฉพาะมาอยู่วัดท่าขนุน ตั้งแต่สมัยของท่านอาจารย์สมพงษ์ (พระสมุห์สมพงษ์ เขมจิตฺโต) อดีตเจ้าอาวาส

แล้วแม่ชีก็เรียนมาเกี่ยวกับเรื่องของการแก้ดวง เสริมดวงอะไรให้ยุ่งไปหมด จึงเปลี่ยนชื่อของ "สมพงษ์"กลายเป็นนาย "ธน" ความจริงคำนี้ก็คือธน ซึ่งอ่านว่า ทะ-นะ คือ ทรัพย์สิน แต่กระผม/อาตมภาพอ่านว่า "ทน" ตามภาษาไทยตรง ๆ แล้วบอกกับท่านอาจารย์สมพงษ์ว่า "ถ้าหากว่าชีวิตนี้ต้องทน ผมก็คงไม่เอาด้วย" ปรากฏว่าไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้ ท่านอาจารย์สมพงษ์ก็ต้องสึกหาลาเพศไปตามวาระของกรรม

หลังจากนั้น แม่ชีก็มาขอเรียนปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก แม้แต่ไปขอเรียนปริญญาเอกที่ศรีลังกา กระผม/อาตมภาพก็ส่งให้เรียนถึง ๕ ปี จบกลับมาแล้วยังใช้คำว่า "ขอพระอรหันต์เร็ว ๆ ในชาตินี้" ซึ่งอันดับแรกก็คือถ้าหากว่าเร็ว ก็คงไม่มาในตอนที่แก่ขนาดนี้

ประการที่สองก็คือ ความเป็นพระอริยเจ้าทุกระดับนั้น อยู่ที่ความพากเพียรพยามยามของเราเองในการปฏิบัติให้ได้ ปฏิบัติให้เป็น ไม่ใช่ว่าถึงเวลาแล้วก็มาเอ่ยปากขอ ถ้าสามารถขอกันแบบนี้ได้ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็คงพาพวกเราไปพระนิพพานกันหมดแล้ว

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)