[เถรี]

พอมาทางด้านประเทศลาวในช่วงลาวใต้นี้ ท่านก็ให้บอกแค่ว่า "เจ้าลุง" กับ "พระยาศรีฯ" พวกเราถ้าติดตามตั้งแต่ทริปก่อนก็จะรู้ว่า "เจ้าลุง" เป็นใคร แต่ "พระยาศรีฯ" นี่ ถ้าหากว่าไม่ใช่ท่านที่นั่งรถคันเดียวกันก็จะไม่รู้ความจริง กระผม/อาตมภาพไม่ได้เป็นคนบอก แต่แม่หญิงสมฮัก ไซยะมูน ที่เป็นไกด์ประจำรถบัสคันที่ ๑ เล่าประวัติท่านให้ฟัง ถึงได้บอกกับท่านที่อยู่ในรถว่า ท่านนี้แหละที่ช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์พวกเราในครั้งนี้ แล้วการสงเคราะห์ก็เด่นชัดจนกระทั่งทุกคนในคณะแปลกใจกันมาก

อย่างเช่นว่าวันแรกแดดร้อนแทบจะหัวละลาย..! เพราะว่าพวกเราออกจากร้านอาหารมะนิดาไปยังปราสาทหินวัดภู บรรดาไกด์และสตาฟฟ์ทั้งสองฝั่งบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่า "งานนี้ได้ร้อนตายแน่..!" แต่ปรากฏว่าพอเดินทางไปถึง เริ่มซื้อตั๋ว แดดก็หลบทันที บรรยากาศเหมือนกับใกล้ค่ำ อากาศเย็นสบายมาก เดินขึ้นเขาไป ปราสาทหิน ๔ ชั้น ๕ ชั้น ไม่ได้มีปัญหาเรื่องความร้อนจากแดดเลย นอกจากปัญหาความไม่แข็งแรงในร่างกายของหลายท่าน เพราะว่าคณะที่ไปนั้น อายุ ๖๐ กว่าปี ๗๐ กว่าปีก็มี ใกล้ ๘๐ ปีก็มี ใจถึงมากที่กล้าไป..!

พอวันต่อมาที่น้ำตกตาดคอนพะเพ็ง ก็อยู่ในลักษณะคล้ายคลึงกัน ก็คือได้รับความสะดวกอย่างชนิดที่ไม่มีอะไรที่จะมาสะกิดรบกวนใจแม้แต่นิดเดียว ยิ่งวันที่ไปไร่กาแฟบอละเวน ปรากฏว่าเมฆบังเฉพาะดวงอาทิตย์ ก็คือบังกลม ๆ เหมือนกับร่มไปเลย ไม่ให้ร้อน แต่ว่าแดดจัดมาก ฟ้าเป็นสีฟ้าจัดเลย ให้ถ่ายรูปกันได้เต็มที่ ต้องบอกว่าเข้าข้างกันสุด ๆ ถ้าภาษาบาลีเขาว่า "มุโขโลกนะ" เห็นแก่พรรคพวกตัวเอง..!

แต่ว่าความจริงก็คือพวกเราตั้งใจทำบุญถวายท่านทุกวัน ตั้งแต่การใส่บาตรยามเช้าที่โรงแรมจำปาสักแกรนด์ วันสุดท้ายพระท่านไม่ได้ขึ้นมา เพราะคิดว่าพวกเราไปแล้ว ญาติโยมก็เลยใช้วิธีใส่บาตรกระผม/อาตมภาพแทน ขนาดแค่ธนบัตรใบละ ๒๐ อย่างเดียว กระผม/อาตมภาพรับมา ๗,๐๐๐ กว่าบาท..!

ก็คือทุกคนเห็นประโยชน์แล้วว่า การทำบุญให้กับเจ้าที่เจ้าทางแล้วได้รับความสะดวกนั้นเป็นอย่างไร แล้วก็ประกอบกับที่กระผม/อาตมภาพได้ขอให้ท่านทั้งหลาย ช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์ความสะดวกต่าง ๆ แล้วอนุญาตให้ว่า การบุญการกุศลอะไรที่พวกเราทำที่ประเทศลาว ให้ทุกท่านอนุโมทนาได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวกัน ถือว่าเป็นเรื่องหลักที่พวกเราไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ควรที่จะยึดถือและปฏิบัติกันตามนี้

ส่วนที่ลืมไม่ได้เลยก็คือ ก่อนนอน ให้ภาวนา "กรณียเมตตสูตร" เอาไว้ เพราะว่ากรณียเมตตสูตรประกาศความเป็นมิตรกับสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทุกภพทุกภูมิ ไม่ว่าจะสูงหรือต่ำ พระพุทธเจ้ามอบให้กับพระที่ไปอยู่ป่า แล้วโดนภูติผีปิศาจ ตลอดจนกระทั่งเทวดาต่าง ๆ รบกวน เมื่อได้ไปแล้ว ทุกท่านก็อยู่กันสุขอยู่สบาย

กระทั่งหลวงปู่ดู่ วัดสะแก ท่านยังเรียกคาถาบทนี้ว่า "พระขรรค์เพชรพระพุทธเจ้า" แม้แต่ตัวกระผม/อาตมภาพเอง ไม่ว่าจะปลุกเสกพระขรรค์โสฬส มีดหมอเพชราวุธ มีดลูกพราหมณ์จันทร์เพ็ญ มีดลูกพราหมณ์พรหมพิทักษ์ หรือว่าบรรดามีดหมอต่าง ๆ ที่เคยทำ ก็ต้องปิดท้ายด้วยกรณียเมตตสูตรนี้เสมอ