[เถรี]

พวกเราไปขึ้นที่ท่าของดอนเดช คำว่า ดอน ในที่นี้ก็คือเกาะนั่นเอง เป็นสถานที่ประวัติศาสตร์ เพราะว่ามีท่าเทียบเรือกลไฟที่ฝรั่งเศสสร้างเอาไว้ แล้วก็ไปนั่งรถห้าแถว ซึ่งบ้านเรามีแค่สองแถว ประเทศลาวมีรถห้าแถว วิ่งผ่านไปท่ามกลางทุ่งนาป่าเขา

จนกระทั่งข้ามสะพานแม่น้ำโขงไปยังดอนคอน แล้วยังต้องวิ่งต่อไปอีกประมาณ ๒ กิโลเมตรครึ่ง ก็จะไปถึงบริเวณน้ำตกหลี่ผี แต่ว่าไม่ใช่อยู่หน้าน้ำตกทีเดียว ต้องจอดรถเอาไว้บริเวณร้านค้าด้านนอก แล้วค่อยเดินผ่านสะพานข้ามห้วยเล็กห้วยใหญ่ ซึ่งห้วยเหล่านี้ ความจริงก็คือสายน้ำโขงนั่นเอง เพียงแต่ว่าไปเจอดินแกร่ง หรือหินแกร่งเข้า ไม่สามารถที่จะกัดเซาะจนกระทั่งขาดออกเป็นเกาะได้ จึงกลายเป็นลำห้วยอยู่บนเกาะเท่านั้น

เมื่อเดินผ่านเข้าไป ก็ต้องมี "บ่อนกวดปี้" ก็คือที่ตรวจตั๋ว แต่เนื่องจากว่าเจ้าหน้าที่เติมเต็มทัวร์จัดการ "เคลียร์" ให้หมดแล้ว พวกเราเข้าไปจนถึงบริเวณปากทางเข้าป่าไผ่ จัดการถ่ายรูปหมู่เป็นจุดแรก เมื่อเดินต่อไปก็เจอเทวาลัยท้าวมหาพรหม แล้วถึงเป็นบริเวณหน้าน้ำตกหลี่ผี

คำว่า "หลี่" นี้เป็นเครื่องมือดักปลาชนิดหนึ่ง ซึ่งเป็นไม้ไผ่ถักสานเป็นซี่ ๆ แล้วคำว่า "ผี" ก็คือซากศพ บริเวณนี้นั้นเป็นน้ำตกที่ลำน้ำโขงตกแก่งลงมาเป็นช่องเล็กช่องใหญ่มากมาย เหมือนอย่างกับว่าผีมากั้นหลี่เพื่อดักปลา แต่ปรากฏว่าในช่วงศึกช่วงสงคราม สิ่งที่มาติดบริเวณนี้มากที่สุดก็คือซากศพ จึงกลายเป็นว่า คำว่าผีในที่นี้ก็คือศพนั่นเอง กลายเป็นที่ดักศพ..!

เมื่อพวกเราถ่ายรูปกันเรียบร้อย ก็ย้อนกลับออกมา นั่งรถห้าแถวมาลงเรือ แต่คราวนี้กระผม/อาตมภาพนอกจากไม่ได้รถคันเดิมแล้ว ยังไม่ได้เรือลำเดิมอีกด้วย การลงเรือ ไม่ว่าจะขาไปขากลับ กฎข้อบังคับสำคัญที่สุดก็คือ ทุกคนต้องใส่ "เสื้อซ่อยฟู" คำว่าซ่อยก็คือช่วย ฟูก็คือลอยนั่นเอง บ้านเราเรียกว่าเสื้อชูชีพ ถ้าหากว่าไม่ใส่ เขาไม่ให้ลงเรือด้วย กลับมายังสถานที่เดิม เดินมาขึ้นรถบัสที่จอดรออยู่ที่ลานจอดรถ ปรากฏว่าทางด้าน "บิ๊กก็อต ช่องเม็ก" ซึ่งเป็นหัวหน้าผู้ประสานงานทางฝั่งลาว มานั่งแจกน้ำแจกขนมอยู่ทางด้านนี้