[เถรี]

เมื่อพวกเราไปถึงประมาณกึ่งกลางทาง ก็แวะเข้าห้องน้ำกันเสียก่อน เพราะว่าเดินทางมาเกือบ ๒ ชั่วโมงแล้ว บริเวณนั้นปกติแล้วก็เป็นโรงหัตถกรรม ก็คือประมาณว่ามีงานฝีมือต่าง ๆ แต่น่าจะเพราะสถานการณ์เชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาด ทำให้โรงหัตถกรรมปิดไป เหลือแต่เพียงของขายเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถึงจะเล็กน้อย ก็กวาดเงินจากกระเป๋าพวกเราไปมากทีเดียว รวม ๆ แล้ว น่าจะเป็นล้านกีบ..! แม้กระทั่ง "ลูกอ้วน" ของกระผม/อาตมภาพ ก็ยังอุตส่าห์ไปซื้อมะม่วงสดมา ปรากฏว่าเป็นมะม่วงที่รสชาติดีมาก ถ้าเป็นประเทศไทยเขาเก็บไว้ตำน้ำพริกกัน..!

เมื่อเสร็จจากการเข้าห้องน้ำ พวกเราก็เดินทางต่อไปจนกระทั่งถึงบริเวณอุทยานน้ำตกตาดคอนพะเพ็ง การเดินทางเข้าไปข้างใน ต้องใช้ระยะทางประมาณ ๘๐๐ เมตร ซึ่งบรรดาเจ้าหน้าที่ ทั้งของเติมเต็มทัวร์ และเอเย่นต์ทางฝั่งลาว จัดการเคลียร์พื้นที่ทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว พวกเราจึงเดินผ่านไปอย่างสะดวกสบาย

ในสถานที่บริเวณนี้มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่อย่างหนึ่ง ก็คือ ต้นหมากไม้มณีโคตร ซึ่งเขาเชื่อว่าเป็นต้นไม้ของเมืองลับแล ปกติก็ขึ้นอยู่กลางน้ำตกคอนพะเพ็ง แล้วถ้าหากว่าเป็นวันพระ นกกาที่บินมาจับ คนจะเห็นเป็นสีขาว ถ้าหากว่าเป็นวันธรรมดา นกกาที่มาจับก็จะมีสีดำ หรือสีปกติทั่วไป ไม่ทราบเหมือนกันว่ายืนต้นมากี่หมื่นกี่แสนปี ท้ายที่สุดก็ล้มลงตามกฎของอนิจจัง ความไม่เที่ยง เขาช่วยกันกู้ต้นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก เอามาใส่หีบแก้ว หรือถ้าเป็นบ้านเราก็ประมาณว่าโลงแก้ว เอาไว้ให้คนกราบสักการะ ขอศีลขอพรกัน ประมาณนั้น

หลังจากนั้น พวกเราก็เดินไปชมจุดที่เคยตั้งหมากไม้มณีโคตรอยู่ ซึ่งก็คือบริเวณมหาน้ำตกคอนพะเพ็งนั่นเอง พวกเราถ่ายรูปกัน โดยที่สตาฟฟ์ของเติมเต็มทัวร์ชอบใจมาก เพราะมีการนับถอยหลัง ๑๐-๙-๘-๗-๖-๕-๔-๓-๒-๑ ใครมาไม่ทันก็ถือว่ารับผิดชอบตัวเองที่ไม่ต้องมีรูปกับเขา

แล้วพวกเราก็เดินไปร้านอาหารที่มองเห็นลิบ ๆ อยู่ เมื่อเข้าไปถึง ข้าวปลาอาหารทุกอย่างได้รับการเตรียมเอาไว้นานแล้ว เหตุที่ใช้คำว่านานแล้ว เพราะว่าทันทีที่ตักผัดผักรวมเข้าปาก กระผม/อาตมภาพก็ทราบว่าทำมาตั้งแต่ช่วงประมาณสัก ๘ โมงเช้า แล้วก็ตั้งรอมาจนกระทั่ง ๑๑ โมงกว่าตอนนี้..!