[เถรี]

เรื่องนี้ยังไม่ตลกเท่ากับตอนที่ไปประเทศเนปาล กระผม/อาตมภาพเดินผ่านเครื่องตรวจแล้วเครื่องร้องเสียงดัง จึงต้องปลดวัตถุมงคลต่าง ๆ ที่พกติดตัวอยู่ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็คือพระเครื่องเลี่ยมทอง ใส่ถาดให้กับทางเจ้าหน้าที่เป็นสิบชิ้น เจ้าหน้าที่ยกถาดผ่านเครื่องเข้าออก ๒ - ๓ รอบก็ไม่ดังแม้แต่ครั้งเดียว แล้วเขาก็ไม่สงสัยด้วยว่าทำไมในเมื่อเป็นโลหะขนาดนั้นแล้วไม่ดัง !? แต่ว่ามาตรวจที่ร่างกายต่อ

กระผม/อาตมภาพก็ล้วงควักให้เขาจนไม่มีอะไรเหลือ ขนาดอ้าปากให้ดูว่าเป็นเพราะครอบฟันโลหะนี้หรือไม่ ? แต่เจ้าหน้าที่ก็ยืนยันว่าไม่ใช่

ท้ายสุดก็ไปเจอซองลูกอมแก้เจ็บคอยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งเป็นซองอะลูมิเนียมฟอยล์ พอหยิบส่งไปให้ เจ้าหน้าที่ส่งผ่านเครื่องเท่านั้น เสียงก็ดังลั่นขึ้นมา ทำเอาพวกเราทุกคนตีหน้าบอกไม่ถูก เนื่องเพราะว่าข้าวของติดตัวเป็นโลหะทั้งถาด ผ่านเครื่องแล้วไม่ดัง แต่ว่าในส่วนของลูกอมแก้เจ็บคอ ซึ่งพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ดร. ถวายให้ก่อนเข้าสนามบิน ปรากฏว่าซองอะลูมิเนียมแค่นั้นกลับมีเสียงดังขึ้นมาได้ เมื่อผ่านไปแล้ว พวกเราก็ไปนั่งหัวเราะกันอยู่ทางด้านใน

แต่ถ้าหากว่าจะเอาที่หนักกว่านี้ก็คือกระผม/อาตมภาพเคยพกมีดจ่าตุ่ม ตลอดจนกระทั่งมีดหมอหลวงพ่อเดิม และมีดหมอชาตรี หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ผ่านด่านตรวจมาหลายประเทศแล้ว จนมาระยะหลัง พระผู้ใหญ่ท่านเตือนว่า "อย่าทำแบบนั้นอีก ถ้าหากว่าไม่ดัง แต่ว่าเขาค้นตัวแล้วเจอ ก็เป็นเรื่องที่จะต้องอธิบายกันนาน" แล้วทางด้านโน้นก็ไม่มีมีดหมอในลักษณะแบบบ้านเราเมืองเรา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายอย่างไรให้เขาเข้าใจว่านี่เป็นวัตถุมงคล ไม่ใช่อาวุธ เนื่องเพราะว่ามีดหมอขนาด ๕ นิ้ว อย่างไรเสียก็ดูเป็นอาวุธชัดเจนอยู่แล้ว..!

ภายหลังกระผม/อาตมภาพถ้าเดินทางไปต่างประเทศจึงปลดมีดหมอออก ขึ้นหิ้งเอาไว้ แต่ว่าวัตถุมงคลอื่นก็ยังมีติดตัวไปตามปกติ เพียงแต่ว่าเมื่อผ่านไปแล้วไม่ดัง เจ้าหน้าที่ก็มักจะไม่ตรวจสอบอะไร มีอยู่ครั้งเดียวที่ผ่านไปแล้วไม่ดัง แต่เจ้าหน้าที่ของประเทศอินเดียให้ถอยกลับไปใหม่ เนื่องเพราะว่าไปใส่รองเท้ากันหิมะ ซึ่งเป็นรองเท้าส้นหนา ทำให้อาจจะซุกซ่อนอาวุธหรือสิ่งหนึ่งประการใดเอาไว้ได้ จึงต้องถอยกลับมาส่งรองเท้าให้เขาเข้าเครื่อง แล้วค่อยเข้าไปผ่านด่านตรวจอีกรอบหนึ่ง