[เถรี]

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ารู้แจ้งแทงตลอด เห็นไปว่าในอดีตชาตินั้น พระจูฬปันถกเถระเคยเกิดเป็นพระมหากษัตริย์ เสด็จออกเลียบพระนคร อากาศร้อน จึงนำเอาผ้าซับพระพักตร์ที่เป็นสีขาวขึ้นมาใช้งาน แล้วก็เห็นว่าผ้านั้นเศร้าหมองเปรอะเปื้อนเพราะเหงื่อไคลของตนเอง เกิดความสลดใจขึ้นมาว่า "ร่างกายเรานี้ช่างสกปรกจริงหนอ..!"

เมื่อเป็นเช่นนั้น องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงมอบผ้าขาวให้ พระจูฬปันถกเถระนำไปขยี้แล้วก็ภาวนาว่า "ระโช หะระณัง ระโช หะระณัง" ซึ่งถ้าจะแปลเป็นไทยสั้น ๆ ว่า "ธุลีหนอ ธุลีหนอ" เมื่อลืมตาขึ้นมา เห็นผ้านั้นสีสันคล้ำลงเนื่องเพราะว่าเปื้อนเหงื่อไคล หรือว่าขี้มือตัวเอง บุญเก่าก็เข้าจับจิตจับใจทันที ท่านจึงพิจารณาเห็นความไม่ดีของร่างกายนี้ จนกระทั่งหมดความอยากได้ใคร่มี ยกสภาพจิตของตนขึ้นเหนือโลก กลายเป็นพระอรหันต์ผู้เลิศด้วยมโนมยิทธิไปเลย

ดังนั้น..ในเรื่องของบุญของกรรมจึงเป็นเรื่องที่ประมาทไม่ได้ ว่าเป็นบุญเพียงเล็กน้อย แล้วเราจะไม่กระทำ หรือว่าเป็นบาปเพียงเล็กน้อย เราทำได้ ไม่เป็นอะไร ถ้าคิดในลักษณะแบบนี้ อาจจะก่อโทษให้กับท่านได้ไม่ชาติใดก็ชาติหนึ่ง แต่ขณะเดียวกัน ถ้าสร้างความดีก็จะก่อบุญให้แก่ท่านทั้งหลายได้ในชาติใดชาติหนึ่ง

ดังนั้น..บุคคลผู้เสพยาเสพติดในส่วนที่ทำเป็นรูปพระ โอกาสที่จะลงอเวจีมหานรกจึงมีมากกว่าปกติ เพราะว่าอันดับแรกเลยคือละเมิดศีล ๕ อันดับที่สองก็คือทำลายรูปพระ ในเมื่อเจอกรรมใหญ่สองส่วนนี้เข้ามา บางทีวาระบุญก็ส่งผลแทรกเข้ามาไม่ไหว ต่อให้ทำปุพเพกตปุญญตาไว้ดี กำลังที่ระลึกถึงพระได้ก็คงแวบแรกที่สัมผัสเห็น แต่คาดว่าคงจะเห็นเป็นยาเสพติดมากกว่าที่จะเห็นเป็นรูปพระ เพราะว่าส่วนใหญ่ยาบ้าก็เม็ดเล็กนิดเดียว ประมาณยาแก้แพ้เท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนั้น โอกาสที่จะระลึกถึงความดีจึงน้อยมาก โอกาสที่จะโดนความชั่วชักนำไปมีมากกว่า ทำให้มีอเวจีมหานรกเป็นที่ไปรออยู่ข้างหน้า

แต่ส่วนของท่านเจ้าของนวัตกรรมต่างหากที่โทษหนักสาหัส เนื่องเพราะว่าแม้จะเป็นความคิดสร้างสรรค์ในการสร้างพระ แต่รู้อยู่แล้วว่าสร้างมาก็ต้องไปโดนคนอื่นทำลาย เท่ากับว่าตั้งใจที่จะให้เขาทำลายรูปพระที่ตนเองสร้างขึ้น กลายเป็นในส่วนของบาปที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่ผู้เสพบดยานั้นลง จึงทำให้โทษหนักเกิดขึ้นกับเขาเหล่านั้น..!