[เถรี]

แต่ว่าในเรื่องของการใช้คาถาอาคม หรือตลอดจนกระทั่งสมาธิ สมาบัติ สร้างทิพจักขุญาณให้เกิด ก็เช่นเดียวกัน ต้องการคนขยัน หมั่นซักซ้อมอยู่เสมอ ๆ สมัยก่อน กระผม/อาตมภาพต้องไปนั่งข้างถนนที่หน้าวัดท่าซุง พอถึงเวลาก็หลับตา ทำใจสบาย ๆ วางกำลังใจตามมโนมยิทธิที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านสอนให้ พอเสียงรถยนต์วิ่งมา ก็ถามตัวเองว่า "รถคันนี้สีอะไร ?" เราสามารถที่จะลืมตาดูแล้วได้คำตอบในระยะสั้น ๆ เลย เพราะว่าเดี๋ยวรถก็มาถึงแล้ว

เมื่อถูก ให้จำอารมณ์นั้นไว้ว่าเราวางกำลังใจแบบไหน ถ้าผิด ไม่ต้องจำ เมื่อเราทำบ่อย ๆ จะจำได้ว่าอารมณ์แรกที่ถูกต้องนั้นเป็นอย่างไร แล้วใช้ตรงนั้น ก็จะถูกอยู่เรื่อย ๆ จนกระทั่งประมาณ ๘ ใน ๑๐ ก็คือ ๘๐ เปอร์เซ็นต์ว่าถูก ให้เพิ่มรายละเอียดไปว่า "รถที่วิ่งมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ?" เมื่อถูกสัก ๘ ใน ๑๐ ก็เพิ่มอีกว่า "รถที่วิ่งมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ? ผู้หญิงกี่คน ? ผู้ชายกี่คน ?" แล้วเพิ่มไปอีกว่า "รถที่วิ่งมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ? ผู้หญิงกี่คน ? ผู้ชายกี่คน ? แต่ละคนแต่งตัวอย่างไรบ้าง ?"

อย่าคิดว่าเราจะได้คำตอบที่ช้าจนกระทั่งพิสูจน์ไม่ทัน เพราะว่าความเป็นทิพย์ที่รายงานมา วูบเดียวเท่านั้นบางทีคำตอบจะเป็นหลายหน้ากระดาษเลย แต่เราจะรู้ครบถ้วนในพริบตา แล้วท้ายที่สุด แม้แต่หมายเลขทะเบียนรถคืออะไรเราก็รู้..!

แต่ว่าอย่าทดสอบแบบที่กระผม/อาตมภาพทำ เพราะว่ามีกองเชียร์มาก พอรู้ว่าเราไปซ้อม เขาก็ไปยืนเชียร์ พอตอบถูกก็เฮ..! ชอบใจกัน ถ้ากำลังใจเราไม่มั่นคงก็พังบรรลัยหมด เพราะว่าไปยินดียินร้ายกับกองเชียร์ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายจะเอาดีด้านนี้ ต้องขยันฝึกซ้อมบ่อย ๆ แล้วสิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะเป็นสมบัติเฉพาะตัวของเราเอง แต่ถ้าหากว่าขี้เกียจ ก็ยังคงเป็นของกลาง ก็คือใครขยันก็ได้ไป

สำหรับวันนี้ก็เรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๓ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)