[เถรี]

หลังจากที่นำญาติโยมผู้ปฏิบัติธรรมภาวนาพระคาถาเงินล้านจนครบ ๑๐๘ จบ และนั่งรับการทำบุญจากท่านทั้งหลายแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ต้องวิ่งลงมายังวัดท่ามะขาม (วัดราษฎร์ประชุมชนาราม) อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรี เพื่อค้นหาวัตถุมงคล ๒ ชิ้นที่เตลิดเปิดเปิงหนีไปทั้งที่มีผู้จองแล้ว ก็คือตะกรุดคอช้างศึกม้าศึก หลวงพ่อโพธิ์ วัดวังหมาเน่า และตะกรุดคู่ชีวิต หลวงพ่อพิธ วัดฆะมัง ซึ่งเป็นตะกรุดเปลือย ไม่มีการถักเชือก

ดูท่าว่าวัตถุมงคลทั้ง ๒ ชิ้นนี้ ไม่อยากที่จะจากไป เมื่อตามมาถึงวัดท่ามะขามก็ยังไม่เจอ จนท้ายที่สุดก็ต้องสอบถาม "ผู้รู้" ปรากฏว่าหนีไปอยู่ในเป้ที่บรรจุแล็ปท็อป หรือที่บ้านเราเรียกกันว่า "โน้ตบุ๊ก" เมื่อหยิบขึ้นมา รู้สึกเย็นเหมือนกับเพิ่งออกมาจากตู้เย็น เป็นอาการที่เขาพยายามแสดงให้เรารู้ว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านี้นั้นมีอานุภาพ มีหัวจิตหัวใจก็ว่าได้ ก็คือกลัวว่าไปแล้วจะไม่ได้รับการโมทนาบุญ แบบที่อยู่กับกระผม/อาตมภาพ ไปแล้วจะไม่ได้ร่วมสร้างบุญสร้างกุศล ในทาน ในศีล ในภาวนา

ตรงนี้ต้องบอกกล่าวแก่ท่านทั้งหลายที่จองวัตถุมงคลไปว่า กระผม/อาตมภาพปฏิบัติต่อวัตถุมงคลแต่ละชิ้น เหมือนกับเขามีชีวิตจิตใจ ถึงเวลาสร้างบุญสร้างกุศลอะไร ก็ขอให้เขามาร่วมในส่วนบุญนั้น บรรดา เทวดา นางฟ้า พรหม ที่รักษาวัตถุมงคล จึงไม่ค่อยอยากจะไปอยู่ที่อื่น จนกระทั่งต้องเกลี้ยกล่อมกันขนานใหญ่ เป็นต้นว่า ถึงไปอยู่ที่อื่น ถ้ากระผม/อาตมภาพสร้างบุญกุศลอะไร ก็ให้เขาอนุโมทนาได้ ถึงจะยอมรับและยอมไปกัน

บางท่านก็อาจจะสงสัยว่าวัตถุมงคลบางอย่างหายากมาก หรือหายากที่สุด แต่ทำไมกระผม/อาตมภาพมีอยู่ ? และสภาพบางทีก็ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ เหมือนใหม่เลย ก็เนื่องเพราะว่าเราปฏิบัติต่อวัตถุมงคลเหมือนกับเขามีชีวิตจิตใจ เหมือนกับเป็นคน ๆ หนึ่ง เอาใจเขามาใส่ใจเรา ไม่ว่าเขาจะอยู่ในภพไหนภูมิไหน ก็มีความรักสุขเกลียดทุกข์เช่นเดียวกัน ดังนั้น..สิ่งไหนที่จะเพิ่มความสุข เพิ่มศักดานุภาพให้แก่เขาทั้งหลายเหล่านั้น กระผม/อาตมภาพก็จะทำเป็นปกติ พวกเขาจึงอยากที่จะมาอยู่ด้วย