[เถรี]

การอยู่รวมกับธรรมชาติแบบคล้อยตามกัน เป็นหลักปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่ง เนื่องเพราะว่าเป็นทางสายกลาง ถ้าอยู่กับธรรมชาติแล้วไปฝืนธรรมชาติ ก็มักจะไม่รอด เพราะว่าพลังงานธรรมชาตินั้น เมื่อรวมตัวกันมาก ๆ เข้า มักจะเกินกำลังที่มนุษย์จะต้านไหว

พวกเราเห็นภาพอุทกภัยในประเทศต่าง ๆ ที่ออกข่าว บรรดารถต่าง ๆ ลอยตามน้ำไปเหมือนของเด็กเล่น บ้านเรือนทั้งหลังไม่ว่าจะกี่สิบชั้น ถึงเวลาโดนดันพังทลายลงน้ำไปหมด ฉะนั้น..ในส่วนของทางสายกลาง บรรพบุรุษของเรานำมาประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวันนานแล้ว เพียงแต่พวกเรายังหาทางสายกลางของตัวเองไม่เจอเท่านั้น

เรื่องพวกนี้ต้องบอกว่าขึ้นอยู่กับประสบการณ์ ถ้าหากว่าใครมีประสบการณ์ในการใช้หลักธรรมแก้ไขปัญหาในชีวิตประจำวัน ต่อไปก็จะทำได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนคนที่ขาดประสบการณ์ตรงนี้ บางทีก็ไม่รู้ว่าจะใช้งานแบบไหน แต่ถ้าไม่มีประสบการณ์ได้จะดีที่สุด เพราะว่าแต่ละเรื่องล้วนแล้วแต่สร้างความทุกข์ให้กับเราทั้งสิ้น

วิธีที่ดีก็คือพยายามสร้างกำลังใจให้เข้มแข็งเข้าไว้ พอความทุกข์มากระทบ จะได้สะเทือนน้อยที่สุด แล้วใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นว่า ปกติธรรมดา เราเกิดมาแล้วต้องทุกข์แบบนี้ ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาทุกข์แบบนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีก การเกิดมามีร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์เช่นนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีก เราต้องการอย่างเดียวคือพระนิพพาน

ถ้าหากว่าสามารถทำแบบนี้ได้ เราเองก็จะค่อย ๆ ถอนใจที่ยึดเกาะในร่างกาย หรือว่ายึดเกาะในโลกนี้ ขึ้นมาได้ทีละน้อย ถอนได้น้อยก็เป็นพระอริยเจ้าขั้นต่ำ ถอนได้มากก็เป็นพระอริยเจ้าขั้นสูง ถอนได้ทั้งหมด ก็หลุดพ้นจากกองทุกข์ เข้าสู่พระนิพพาน

สำหรับวันนี้ก็เรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑๓ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)