[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๖ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กว่าจะเดินทางไปถึงวัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่ อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน กระผม/อาตมภาพก็แทบจะหลุดเป็นชิ้น ๆ เนื่องเพราะว่าถนนสายเถิน-ลี้นั้น กระผม/อาตมภาพเคยพูดแบบขำ ๆ ว่าคนสร้างทางน่าจะจับงูมาทำเป็นอาหาร ในเมื่อกินเหลือแล้วปล่อยงูไป งูเลื้อยไปทางไหนก็ตัดถนนตามไปทางนั้น จึงกลายเป็นเส้นทางที่มีโค้งหลายร้อยโค้ง กว่าที่จะผ่านไปได้ก็แทบล้มประดาตาย..!

ยังดีที่ว่าสมัยนี้นั้น เขาขยายทางขึ้นมากว้างมากแล้ว รถสามารถที่จะหลีกกันได้ถนัด ถ้าเป็นสมัยก่อนที่ถนนยังแคบอยู่ แล้วมีรถบรรทุกแร่วิ่งเป็นจำนวนมาก ลักษณะอย่างนั้นจะอันตรายที่สุด เนื่องเพราะว่ารถบรรทุกกินเลนมาแม้แต่เพียงนิดเดียว เราก็จะไม่มีทางหลบไปไหนได้เลย..!

เมื่อพ้นจากถนนหลายร้อยโค้งแล้ว กระผม/อาตมภาพก็แวะกราบสังขารหลวงปู่ครูบาอภิชัยขาวปี ที่วัดพระพุทธบาทผาหนาม แล้วก็ไปสั่งก๋วยเตี๋ยวที่ร้านข้างวัดมาฉันเพล เมื่อทางเจ้าของร้านถามว่า "มาจากไหน ?" กระผม/อาตมภาพบอกว่า "มาจากวัดท่าขนุน จังหวัดกาญจนบุรี" ทางด้านนั้นก็ยังถามต่อว่า"อยู่ใกล้วัดบ้านห้วยน้ำขาวหรือไม่ ?"

เมื่อทราบว่าห่างกันประมาณ ๒๐๐ กิโลเมตรก็ถึงกับตกใจ บอกว่าอำเภอลี้กับบ้านโฮ่งก็ห่างกันแค่ ๖๐ กิโลเมตรเท่านั้น กระผม/อาตมภาพก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้บรรดาคุณย่าคุณยายได้เข้าใจ เนื่องเพราะว่ากาญจนบุรีของเรานั้นใหญ่จนเกินไป จึงไม่สามารถที่จะเปรียบเทียบได้ เพราะว่าถ้าขืนเปรียบเทียบไป ก็คงเหมือนเต่าเล่าเรื่องบนบกให้กับปลาฟัง..!

เมื่อมาถึงยังที่พัก คือศาลาพระราชพรหมยาน ซึ่งเป็นที่พักของกระผม/อาตมภาพในเกือบทุกครั้ง รู้สึกว่าสะดวกใจกว่าที่พักใหม่ในสวนลำไยเป็นอันมาก เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่ากระผม/อาตมภาพไม่เคยชินกับอะไรที่เป็นของใหม่ หรือว่าหรูหรามาก อะไรที่เป็นของธรรมดา ๆ เสื่อผืนหมอนใบจะเหมาะเจาะที่สุด

เมื่อเข้าที่พักได้ก็นอนสลบไสลไปหลายชั่วโมง พอตื่นขึ้นมา ไปเดินดูงานทางด้านนอก ปรากฏว่าเจอญาติโยมทั้งหลายกำลังจะถวายน้ำสรงแก่ตุ๊พ่อสิงห์ ท่านเห็นเข้าก็ดีอกดีใจ นิมนต์ไปบริเวณคุ้มสรงน้ำ แล้วก็ถวายพานดอกไม้สักการะ พร้อมกับปัจจัยส่วนตัวมาอีก ๑๐,๐๐๐ บาท

ส่งไมโครโฟนให้กระผม/อาตมภาพ ว่าพูดอะไรกับพระภิกษุสามเณรและญาติโยมสักหน่อย ก็พูดได้แต่เพียงว่า "ไม่มีแรงที่จะพูด" ซึ่งญาติโยมบางคนก็ไม่เข้าใจ เพราะเห็นว่ายังเดินอยู่ดี ๆ แต่คำว่า "ยังเดินอยู่ดี ๆ" นี้ ญาติโยมจะต้องเข้าใจสักนิดหนึ่งว่า บางทีการเดินมากกว่านี้อีก ๑ ก้าว ก็จะหมดเรี่ยวแรงในการประคองสังขาร ถึงขนาดล้มให้ขายหน้าชาวบ้านเขาแล้ว..!