[เถรี]

เรื่องพวกนี้จึงเป็นเรื่องที่พระสงฆ์ของเราต้องระวังอย่างสุดขีด เพราะว่าเผลอเมื่อไร จะขาดความเป็นพระทันที ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น การต้องอาบัติปาราชิก ในพระวินัยเปรียบเอาไว้ว่า เหมือนกับตาลยอดด้วน ก็คือไม่สามารถที่จะเจริญงอกงามต่อไปได้ในพระพุทธศาสนา เปรียบเหมือนกระเบื้องที่แตกอยู่ปากบ่อ ถ้วยชามที่แตกแล้วย่อมไม่สามารถที่จะใช้งานต่อไปได้อีก

ญาติโยมทั้งหลายที่มาปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน ทำอย่างไรที่เราจะรู้สึกว่าศีลเป็นสิ่งสำคัญที่สุด อยู่ในลักษณะที่ว่าตัวตายดีกว่าศีลขาด ถ้าหากว่ายังเข้าไม่ถึงตรงนี้ ความเป็นพระโสดาบันก็ยังมาถึงเราไม่ได้ การที่เราต้องระมัดระวังศีลเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าศีลเป็นคุณสมบัติหลักของพระโสดาบัน ตลอดถึงพระสกทาคามีด้วย

สมาธิเป็นคุณสมบัติหลักของพระอนาคามี ไม่ใช่ว่าคุณสมบัติข้ออื่นคือศีลและปัญญาไม่มี มีครบถ้วนสมบูรณ์ แต่แก่นสำคัญเลยก็คือตรงนี้ เพราะว่าถ้าสมาธิไม่ทรงตัว ย่อมไม่สามารถตัดรัก ตัดโกรธ ได้อย่างเด็ดขาด ก็จะเป็นพระอนาคามีไม่ได้ ส่วนพระอรหันต์นั้น แก่นสำคัญที่สุดก็คือปัญญา ศีลพร้อม สมาธิพร้อม ถ้าปัญญาไม่เพียงพอ ก็ไม่สามารถที่จะละวางได้อย่างแท้จริง
ญาติโยมทั้งหลายที่ถือว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรม หลักสำคัญของเราก็คือศีลและสมาธิ ถ้าศีลทรงตัว สมาธิก็ตั้งมั่น ถ้าสมาธิตั้งมั่น ปัญญาก็จะเกิด ดังนั้น..ทุกวันเราต้องทบทวนศีลและทรงสมาธิให้เป็นปกติ เมื่อถึงเวลาปัญญาเกิด เราก็จะรู้เองว่า เราจะสามารถรักษาศีลและสมาธิอย่างไร ให้ทรงตัวยิ่ง ๆ ขึ้น จนกว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทาง คือการล่วงพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพาน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๙ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)