[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๑๕ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน ที่ห้องพักโรงแรม Rajarata เมืองอนุราธปุระ ประเทศศรีลังกา

เมื่อวานนี้ คุณนวลจันทร์ เพียรธรรม ไปรับกระผม/อาตมภาพจากกุฏิริมป่าช้า วัดอุทยาน อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี ไปส่งที่สนามบินนานาชาติดอนเมือง ปรากฏว่าระยะทางแค่ไม่ไกล แต่ว่ารถติดมาก ต้องใช้เวลาไปถึงชั่วโมงเศษ กระผม/อาตมภาพจึงไปถึงคนสุดท้ายของคณะคุณเอ (ฉัตตริน เพียรธรรม) หัวหน้าทัวร์ในครั้งนี้ คุณชวง (ไพรินทร์ สุวิชชาญพันธุ์) ทิดแจ๊ค (กรชัย บันดาลศิริกุล) และน้องโอ (ปาริฉัตร อายุวัฒนะ) มารอโดยพร้อมเพรียงแล้ว

ตอนแรกคุณนวลจันทร์แจ้งว่า เมื่อหาที่จอดรถได้แล้วจะมาลาคณะทุกคน แต่ปรากฏว่าหาที่จอดรถไม่ได้ มิหนำซ้ำออกจากสนามบินนานาชาติดอนเมืองเวลา ๑๗.๑๐ น. แต่ไปถึงบ้านประมาณ ๒ ทุ่ม ทั้ง ๆ ที่ระยะทางแค่ไม่กี่กิโลเมตรเท่านั้น ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่เสียเวลาและสูญเสียทรัพยากรเป็นอย่างยิ่ง

พวกกระผม/อาตมภาพเข้าไปเช็คอิน ปกติตามที่ระบุเอาไว้ก็คือเคาน์เตอร์ ๑ แต่ปรากฏว่ามีผู้คนแออัดยัดทะนานจำนวนมากมายมหาศาล จนในที่สุดก็ต้องย้ายไปเช็คอินที่เคาน์เตอร์ ๒ เนื่องจากครั้งนี้เรามากันแค่ไม่กี่วัน แต่ละคนจึงแบกข้าวของมาน้อยมาก กระผม/อาตมภาพทั้งกระเป๋าหนักแค่ ๔.๓ กิโลกรัมเท่านั้น ของคนอื่น ๆ ก็อยู่ในระดับ ๗ - ๘ กิโลกรัม

เมื่อได้ตั๋วมาแล้ว พวกเราก็ต้องผ่านเข้าไปเพื่อให้เขาตรวจสอบว่ามีอะไรที่ผิดกฎหมายมาหรือไม่ ? แล้วการผ่านเครื่องเอ็กซเรย์นั้น กระผม/อาตมภาพผ่านโดยไม่มีเสียงดังแม้แต่น้อย แต่ก็ยังโดนตรวจค้นอยู่เป็นระยะเวลาที่ค่อนข้างจะนาน

ต้องขอชมเชยการทำงานของเจ้าหน้าที่ ถ้าหากว่าเราไม่เข้มงวดในลักษณะอย่างนี้ แล้วมีบุคคลพกพาอาวุธซึ่งไม่ใช่โลหะเข้าไป อย่างเช่นว่าเป็นพวกมีดที่ทำจากไฟเบอร์กลาสก็ดี หรือว่าเป็นพวกดินระเบิดก็ตาม จะสามารถผ่านเครื่องไปได้เลย เพราะว่าไม่มีเสียงดัง

พวกเราตรงไปรอที่ประตูขึ้นเครื่อง ๑๔ แต่ว่านั่งรอกันนานมาก ทางเจ้าหน้าที่สนามบินก็ไม่มีการประกาศแจ้งเลยว่ามีการเลื่อนเที่ยวบิน ซึ่งกว่าจะรู้ตัวก็เลยเวลาขึ้นเครื่องไปถึง ๕๐ นาที..! แต่เป็นเรื่องอัศจรรย์ตรงที่ว่า เมื่อขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้ว พวกเรากลับเดินทางด้วยความรวดเร็วมาก เพียงแต่มีเรื่องตลกก็คือว่า ทางเอ็นซีทัวร์ได้จองอาหารเย็นเอาไว้สำหรับทุกคนในคณะ แล้วเขาก็เอามาเสิร์ฟให้กระผม/อาตมภาพตอนเวลาทุ่มครึ่งของเมืองไทย..! กระผม/อาตมภาพจึงต้องให้ทิดแจ๊คนำติดเป้กลับไปเอง จะไปกินไปฉันอะไรตอนไหนก็ตามใจของคุณ