[เถรี]

หลังจากที่กินข้าวขาวหมดแล้วก็มากินข้าวกล้อง ข้าวกล้องสมัยก่อนนั้นก็ไม่ใช่ข้าวกล้องสมัยนี้ที่สีด้วยเครื่อง ข้าวกล้องสมัยก่อนส่วนใหญ่ก็ใช้มือตำเอา ส่วนที่เป็นแกลบก็คือเปลือกข้าวนั้น หลุดหมดบ้าง ไม่หมดบ้าง เวลากินแต่ละทีรู้สึกฝืดคอเหมือนกับกลืนกรวดกลืนทราย ทำให้รู้สึกว่าการกินอาหารนั้นเป็นความทุกข์ทรมานอย่างหนึ่ง

เมื่อกินข้าวกล้องจนหมดแล้ว ก็ต้องไปเอาข้าวโพดที่เก็บไว้ทำพันธุ์มากิน แล้วอย่าได้ไปฝันถึงข้าวโพดซูเปอร์สวีทอย่างสมัยนี้ ข้าวโพดสมัยก่อนเขาเรียกว่าข้าวโพดเทียน หรือว่าข้าวโพดม้า เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วทำเอาไว้ขายเพื่อเลี้ยงสัตว์เท่านั้น ขนาดที่เอามานึ่งจนสุกแล้วก็ยังรู้สึกเหมือนกับเคี้ยวก้อนหิน รสชาติก็เหมือนกับกินกระดาษ เนื่องเพราะว่าเก็บเอาไว้ทำพันธุ์สำหรับปีหน้า แต่ข้าวปลาอาหารไม่มี ก็ต้องเอามานึ่งกินกันตายไปก่อน

แม้ว่าจะไม่เคยลำบากขนาดรุ่นพ่อแม่ที่ต้องกิน "ขุยไผ่" ซึ่งเชื่อได้เลยว่ากลืนยากเย็นมากกว่านี้หลายเท่า เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเคยไปกวาดขุยไผ่มาดูแล้ว ลักษณะของขุยไผ่ที่ว่าก็เหมือนอย่างกับเปลือกไม้แห้ง ๆ ดี ๆ นี่เอง เพียงแต่ว่ามีลักษณะเป็นเม็ด ๆ เท่านั้น แล้วนึ่งให้ตายก็คงไม่สามารถที่จะเปลี่ยนสภาพได้ เพียงแต่ว่าฝืนกินลงไปให้หนักท้องเท่านั้น

แล้วก็ไม่เคยกินกลอยเหมือนอย่างกับรุ่นปู่ย่าตายาย บุคคลที่กินกลอยนั้นจะเป็นโรคขาดสารอาหารจนพุงโรก้นปอด ซี่โครงขึ้นเป็นลูกระนาดยังไม่พอ ถ้าหากว่าทำกลอยไม่เป็น ก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเมารากเขียวรากเหลืองกันเลย..! เนื่องเพราะว่าวิธีการที่จะทำกลอยให้กินได้นั้น หลังจากที่เราปอกแล้วก็หั่นเป็นแผ่นบาง ๆ นำใส่ตะกร้าไปแช่ในทางน้ำไหล สักประมาณชั่วโมงสองชั่วโมงก็ต้องไป "ย่ำ" กันทีหนึ่ง เพื่อให้น้ำเมาหมดไปจากเนื้อกลอย

ถ้าหากว่าย่ำไม่หมด ท่านทั้งหลายก็จะเจอประสบการณ์ว่า เมาจนอ้วกเหลือแต่ลมแล้วก็ยังต้องอ้วกอยู่นั้นจะเป็นอย่างไร..!?

กระผม/อาตมภาพมาเจอตอนสมัยหลังนี้เอง เนื่องจากมีผู้คิดนวัตกรรมใหม่ ก็คือเอาถั่วทอดผสมกับเนื้อกลอย เพียงแต่ว่าในระยะแรกนั้นคงจะทำไม่เป็น กระผม/อาตมภาพฉันลงไปแค่สองชิ้น เมาจนอ้วกเป็นถังเลย..! อย่างที่บอกเอาไว้แล้ว ก็คืออ้วกจนไม่เหลืออะไรแล้ว อ้วกแต่ลมเปล่า ๆ ก็ยังดี แล้วก็เมา เวียนหัวจนเดินไม่ได้..!