[เถรี]

ดังนั้น..ในเรื่องของการเข้าป่าเข้าดง พวกท่านทั้งหลายคิดจะเข้ากันทุกคน กระผม/อาตมภาพแนะนำง่าย ๆ ไม่ต้องคิดมากหรอก ไปนอนคนเดียวบนยอดเขาพระพุทธบาทโน่น..! ถ้าบนยอดเขารู้สึกสบายไป ก็นอนสักกลาง ๆ เขา ข้างบนก็ไม่เห็น ข้างล่างก็ไม่เห็น จะได้วัดว่าตัวเองมีความกล้าแค่ไหน..!?

หรือไม่ก็ข้างทางรถไฟสายมรณะ เผื่อกลางค่ำกลางคืนทหารญี่ปุ่นจะมาชวนคุยบ้าง..! คือวัดเราไม่ต้องไปไกล มุมไหนก็มี จะเอาสนุกกว่านั้น ก็เดินข้ามห้วยไปปักกลดในที่ดินป้าตุ่น (นางสาวบุญสนอง บุญยงค์) แถวนั้นก็หลอนใช้ได้เหมือนกัน แต่ระวังไว้หน่อย เพราะว่างูจงอางแถวนั้นตัวใหญ่มาก..!

เวลาที่งูจงอางชูหัวขึ้นมานี่ไม่ใช่เขาจะทำร้ายเรา เจ้าพวกนี้ตาไม่ค่อยดี แค่ต้องการดูให้ชัดว่าเราเป็นตัวอะไร ถ้าเห็นว่าไม่มีอันตราย เขาจะลดหัวลงแล้วก็เลื้อยไป แต่ส่วนใหญ่พวกเราพอเห็นเขาชูหัว กูก็สับตีนแตกก่อนเลย..!

พวกรุ่นเก่า ๆ อย่างพวกปลัดแป๊ะ (พระปลัดวินัย ชาคโร) เขาเคยเห็นกระผม/อาตมภาพจับให้ดูต่อหน้าต่อตามาแล้ว คือถ้าเขาลดหัวลง แปลว่าเขาไม่คิดที่จะทำอันตรายเรา ตอนนั้นจับได้เลย เพียงแต่ว่าพวกท่านใจไม่ค่อยจะถึงเท่านั้นเอง

ฉะนั้น..ในเรื่องของการไปธุดงค์ เรื่องสัตว์ไม่น่ากลัวเท่ากับภัยธรรมชาติ แล้วเรื่องภัยธรรมชาติก็ยังพอลุ้น ไม่เหมือนเรื่องผีเรื่องเทวดา นั่นต้องแล้วอารมณ์เขา

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๔ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)