[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๑ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพได้รับนิมนต์ไปบรรยายในหัวข้อ "ความเชื่อเรื่องพระเครื่องและเครื่องรางในสังคมไทย" ที่วิทยาลัยนานาชาติปรีดีพนมยงค์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ท่าพระจันทร์)

แต่ด้วยเหตุที่ว่าไปถึงก่อนเวลา จึงอยู่ในช่วงของรายการ "สาธิตการพิมพ์พระเครื่องและการปลุกเสกพระเครื่อง" เมื่อบรรดาพระวิทยากรต่าง ๆ เห็นเข้าก็กรูกันลงมา นิมนต์ให้กระผม/อาตมภาพขึ้นไปทำหน้าที่แทน จึงต้องทั้งพรมน้ำมนต์ เสกพระเครื่อง แจกวัตถุมงคล แล้วหลังจากนั้นจึงเป็นชั่วโมงบรรยายของตนเอง

จากเนื้อหาที่เตรียมไปตามที่ได้ตกลงกันไว้แต่ต้น ก็คือกระผม/อาตมภาพต้องบรรยายตั้งแต่เที่ยงครึ่งจนถึงบ่ายสองโมง แต่ไม่ทราบว่าทางด้านผู้จัดนั้นมีการปรับเปลี่ยนอะไร จึงกลายเป็นว่ากระผม/อาตมภาพมีเวลาบรรยายแค่ ๓๐ นาทีเท่านั้น..! จึงต้องรวบรัดเนื้อหาลงมา จนกระทั่งถ้าเป็นบุคคลที่ไม่มีพื้นฐานแล้ว ก็ยากที่จะเข้าใจได้

ในเรื่องของเครื่องรางของขลังและพระเครื่องในสังคมไทยนั้น สิ่งทั้งหลายเหล่านี้มีอยู่ทั่วโลก ยกเว้นในส่วนของพระเครื่องที่นิยมกันในประเทศของเราแล้ว เครื่องรางของขลังหรือว่าสิ่งนำโชค เป็นความเชื่อถือของทุกชาติทุกภาษา

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ในตอนแรกนั้นก็เป็นแค่เครื่องหมายบอกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นการเขียนสีตามลำตัว การใช้รอยสัก หรือว่าใช้วัสดุธรรมชาติจากพืช จากสัตว์ ในลักษณะเดียวกัน เพื่อบ่งบอกว่าเป็นเผ่าเดียวกัน แต่เมื่อนานไป มีบุคคลพิเศษซึ่งสามารถสัมผัสถึงพลังงานจากสิ่งต่าง ๆ ได้ แล้วรู้ว่าสิ่งไหนมีพลังงานมากกว่าก็เลือกเอาสิ่งนั้นมาติดตัว อยู่ในลักษณะของการเสริมพลังให้ตนเองก็ดี หรือว่ามอบให้แก่ผู้นำเผ่าติดตัว เพื่อเสริมพลังในการสู้รบเพื่อเผ่าของตนก็ดี จึงพัฒนาไปกลายเป็นเครื่องช่วยสร้างกำลังใจในการรบ

ในส่วนที่พัฒนามาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน มีหลักมีฐานมากที่สุด ก็เกิดจากในส่วนของคัมภีร์ที่ ๔ ของศาสนาพราหมณ์ฮินดู ก่อนหน้านี้ พราหมณ์มีแค่ ๓ คัมภีร์เท่านั้น ก็คือ ฤคเวท ยชุรเวทและสามเวท แต่ว่าเมื่อมีบุคคลที่ได้รับการดลใจบ้าง ได้รับการติดต่อโดยตรงจากเทพเจ้าเหล่าเทวาทั้งหลายบ้าง มอบคาถาโน้นคาถานี้มาให้ อยู่ในลักษณะของรหัสบอกฝ่าย ก็คือ ถ้าใครภาวนาคาถานั้นก็ถือว่าเป็นพวกเดียวกันที่ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ หรือว่ามอบสัญลักษณ์ต่าง ๆ มาให้ ถ้าหากว่าใครเขียนหรือสักไว้ตามร่างกาย ถึงเวลารำลึกถึงผู้มอบให้ ท่านก็จะส่งกำลังมาช่วยเหลือ