[เถรี]

กระผม/อาตมภาพไม่ได้ลงภูเก็ตมาประมาณ ๓ ปี เนื่องเพราะว่าเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาด แม้ว่าจะมาครั้งนี้ก็ยังต้องใส่หน้ากากอยู่ดี เพราะว่าตอนช่วงที่ไปแคชเมียร์ - เลห์ - ลาดัก ได้ใช้ออกซิเจนถังเดียวกับผู้ที่ติดเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ในคณะ เมื่อกลับมาถึงเมืองไทย ไอ้ตัวเล็กที่มาส่งงานก็ดันติดเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ อีก..! กระผม/อาตมภาพกลายเป็นผู้เสี่ยงสูง จึงต้องป้องกันญาติโยมด้วยการใส่หน้ากากดีกว่า แม้ว่าตลอดระยะการระบาด ๘ ระลอกที่ผ่านมา กระผม/อาตมภาพถึงจะอยู่ปฐมพยาบาลดูแลผู้ป่วย ก็ไม่ได้ติดเชื้อกับใคร เรียกว่าป้องกันไว้ก่อน ด้วยความไม่ประมาท

แต่ว่าจากที่ได้นั่งสนทนากับญาติโยมที่มีคำถามต่าง ๆ แล้วก็รู้สึกเสียดาย ที่ว่ารู้สึกเสียดายก็คือแต่ละคนถามคำถามที่ไม่น่าถาม เพราะว่าเป็นเรื่องนอกทุ่งนอกท่า ไกลจนเกินไป อย่างเช่นสถานการณ์บ้านเมือง สถานการณ์โลก ฯลฯ

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ เราควรที่จะให้ความสนใจให้น้อยที่สุด เนื่องเพราะว่าเราทั้งหลายเป็นผู้เริ่มในการปฏิบัติธรรม บุคคลที่เริ่มปฏิบัติธรรมนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องสั่งสมกำลังของตนเองให้เพียงพอ เพื่อที่อันดับแรก จะได้มีกำลังพอที่จะกด รัก โลภ โกรธ หลง ให้นิ่งสนิทลงชั่วคราว แล้วหลังจากนั้นจะได้อาศัยกำลังนี้ในการพิจารณา ตัด ละ สิ่งต่าง ๆ โดยเฉพาะถ้ากำลังไม่พอ ก็ไม่สามารถที่จะตัด ละ และก้าวข้ามไปได้

แต่ว่าท่านทั้งหลายก็มักจะอยู่ในลักษณะของบุคคลที่ฟุ้งซ่าน ไปสนใจเรื่องภายนอก ตาเห็น หูได้ยิน จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส สนใจทุกอย่าง สนใจทุกเรื่อง ยกเว้นการรักษาใจตนเอง จึงทำให้กำลังในการปฏิบัติของเรานั้นรั่วไหลไปหมด ทำเท่าไรก็ไม่เพียงพอที่จะกดกิเลสให้นิ่งสงบ ทำเท่าไรก็ไม่เพียงพอที่จะ ลด ละ เลิก กิเลสต่าง ๆ ลงไปได้..!

แต่เราท่านทั้งหลายก็มักจะอยู่ในลักษณะของคนที่ "คัน" ในเมื่อคันก็ต้องเกา แต่ว่าเกาไปแล้วจะถลอกปอกเปิก ได้รับบาดเจ็บ แสบร้อนตนเองอย่างไรนั้นไม่ค่อยคำนึงถึง ทำให้กระผม/อาตมภาพเสียดายมากว่า เมื่อท่านทั้งหลายมีเวลาควรที่จะทุ่มเทกับการภาวนา รักษาอารมณ์ใจให้อยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด