[เถรี]

ส่วนคนอื่น ๆ นั้น อย่างคุณบุญชู ถาแก้ว ดูแล้วเหมือนกับไม่ได้เป็นอะไร แต่ความจริงมีอาการปวดหัวจากการแพ้พื้นที่สูง แต่ไม่ยอมบอกไม่ยอมกล่าวกับใคร จนทุกคนคิดว่าน่าจะสบาย กลายเป็นว่าวันสุดท้ายเป็นหนึ่งในสองคนของคณะ ที่โดนตำรวจกองตรวจคนเข้าเมืองอินเดียสุ่มตัวไปตรวจ ว่ามีของผิดกฎหมายมาหรือไม่ ? พูดง่าย ๆ ว่าต่อให้เก็บอาการเหมือนอย่างกับไม่ได้เป็นอะไรเลย ท้ายสุดเรื่องของกรรมก็ยังคงแสดงผลอยู่ดี

คนต่อไปก็คือน้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) ที่ทุกคนยกให้เป็นมนุษย์พันธุ์ใหม่ อยู่ในพื้นที่สูง ทำอะไรแล้วไม่มีอาการเหมือนกับคนอื่นเขา ถ้าหากว่าออกซิเจนต่ำ ก็คงอยู่ในระดับ ๗๐ กว่า แค่เปิดหน้าต่างหายใจไม่กี่ที ก็กลับมาในระดับ ๘๐ - ๙๐ แล้ว

แต่ว่าน้องเล็กนั้นโดนตั้งแต่วันแรก ๆ เลย ก็คือเมื่อจะเข้าไปที่มหาวิหารสวามีนารายัณ จะโดนเจ้าหน้าที่ยึดหูฟังบลูทูธ ด้วยความเสียดายของก็ต้องเดินออกไปเก็บไว้ที่รถ ปรากฏว่าระยะทางจากรถกับประตูเข้าชมห่างกันเป็นกิโลเมตร..! แค่นั้นยังไม่พอ เดินไปถึงแล้วยังหารถไม่เจอ ต้องวนถึงสองรอบกว่าที่จะเจอ แล้วพอมาวันสุดท้าย กระเป๋าก็ยังหนีไปเที่ยวอีก พูดง่าย ๆ ว่าสภาพร่างกายผ่านตลอด แต่ว่าอุปสรรคอื่นก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ดี

ส่วนบรรดาลูก ๆ นั้น ลูกปุ๊ก (นางสาวสุมาลี ตีรเลิศพานิช) ที่พวกเราเรียกว่าเจ๊หมวยนี้ ด้วยความที่อายุมาก ก่อนจะไปก็เจ็บไข้ได้ป่วย แต่ไม่ยอมสละสิทธิ์ ก็เลยไปกินยาแทนข้าวอยู่ที่อินเดีย โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมากมายไปกว่านั้น แล้วก็ยังคอยเบรกเวลาคนอื่นจะมีการกระทบกระทั่งกัน พูดง่าย ๆ ว่าคอยเป็นกันชน ไม่ให้เรื่องราวเครียดไปกว่านั้น

ลูกน้ำ (ผศ.ดร.สพญ.ชลาลัย เรืองหิรัญ) จะบอกว่าเป็นคนที่ชื่อยาวพอกัน กระผม/อาตมภาพเข้าตรวจที่ด่านไหนก็ตาม จะโดนเจ้าหน้าที่ ตม.บ่นเรื่องชื่อยาวเสมอ ปรากฏว่าในงานอื่น ๆ ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ว่าอาการแพ้พื้นที่สูงก็พอมีอยู่บ้าง เรียกง่าย ๆ ว่าปัญหาส่วนตัว ไม่ว่าจะหน้าที่การงาน ครอบครัว มีมากอยู่แล้ว ก็เลยค่อนข้างที่จะลอยตัวและสบายกว่าคนอื่นเขา