[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๗ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ ยังอยู่ในช่วงควันหลงจากการ "ไปหาที่ตายในชมพูทวีป" ในคณะที่ไปด้วยกันนั้น บางคนต้องบอกว่าอาศัยบุญเฉพาะตัว ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีความสะดวกไปหมด อย่างมาดามชวง (นางสาวไพรินทร์ สุวิชชาญพันธุ์) ของทุกคน ซึ่งไปครั้งนี้คนอินเดียเขาเรียกกันว่า "มหารานี" คือไปที่ไหน มีแต่คนยินดีให้การบริการทุกอย่าง แล้วโดยเฉพาะถ้าหากว่าตั้งใจจะทำอะไร สิ่งนั้นมักจะสำเร็จเสมอ แม้ว่าจะตั้งใจแบบไม่เจตนาก็ตาม

อย่างเช่นว่าตอนที่จะไปขี่อูฐกัน ทางคณะตั้งใจว่าจะไปขี่อูฐกันช่วงเช้า ปรากฏว่า"มหารานี" ของเราบอกว่า การขี่อูฐต้องเป็นช่วงเย็นเท่านั้น สรุปก็คือกว่าจะไปถึงที่หมายก็เย็นจริง ๆ..! หรือว่าตอนที่หิมะถล่มปิดทาง แล้วต้องรอรถเขามาขุดมาตักออกให้ ทางด้านเจ้าหน้าที่ตำรวจแจ้งว่า อย่างน้อยต้องรอกันเป็นวัน กระผม/อาตมภาพจึงได้บอกกับ "มหารานี" ว่า ให้ตั้งใจว่าเราจะไปวันนี้ เมื่ออีกฝ่ายตั้งใจว่าจะไปวันนี้ ปรากฏว่าช่วงเย็นก็ได้ไปจริง ๆ..!

ในเรื่องของความสะดวกทุกอย่างนั้น ถ้าหากว่ากันในพระไตรปิฎก เกิดจากการถวายยานพาหนะเอาไว้ในพระพุทธศาสนา ดังนั้น..จึงมีญาติโยมจำนวนหนึ่งที่ตั้งใจถวายรถยนต์ให้กระผม/อาตมภาพอย่างเดียว ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นที่จำเป็นก็ไม่ยอม จนต้องมีข้อตกลงกันว่า ถ้าหากว่ามอบให้วัดอื่นต่อไปแล้วห้ามโกรธกัน ถ้าคิดว่าทำใจไม่ได้ก็ไม่ต้องถวายมา ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่ามาดามชวง หรือ "มหารานี" ของทุกคน ไปทำบุญนี้เอาไว้กี่ชาติแล้ว เพราะว่าจะทำอะไรก็มักจะสะดวกคล่องตัวกว่าคนอื่นเขา มีแต่คนเต็มใจให้บริการอยู่ตลอดเวลา

รายต่อไปที่จะพูดถึงก็คือ พระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ดร. หรือ ดร.โรจน์ของเรา เป็นพระหนุ่มที่สุขภาพเฮงซวยห่วยแตกที่สุด..! อายุเพิ่งจะ ๓๐ กว่า ๆ แบกสารพัดโรคไว้เต็มตัว ช่วงอยู่บนพื้นที่สูง หัวใจเต้นถึง ๒๐๐ กว่าครั้งต่อนาที..! ไม่ตายก็บุญโขแล้ว บอกว่าแค่นั่งลงปัสสาวะ พอลุกขึ้นก็หน้ามืด สรงน้ำก็มีอาการเหมือนกับจะขาดใจตาย..!

เหตุเพราะว่าพื้นที่สูงขนาดนั้น สิ่งที่เราทำ ถ้าหากว่ารีบร้อนพรวดพราด บางทีก็น็อกไปเลย จึงต้องคอยระมัดระวังกันอยู่ตลอดเวลา กลายเป็นผู้ติดตามที่ต้องรอรับการช่วยเหลือ ไม่ใช่ไปเพื่อช่วยเหลือหลวงพ่อ เป็นเรื่องเฉพาะตัวที่ว่ากันไม่ได้ เพราะว่าโรคภัยไข้เจ็บเป็นเศษจากกรรมปาณาติบาต ทำเอาไว้มาก ชาตินี้ก็ต้องรับกันมากเป็นพิเศษ