[เถรี]

เมื่อพวกเราเดินออกมา ทุกคนก็ฮือฮากันใหญ่ เนื่องจากว่าสนามบินแห่งนี้นั้น ก่อนจะเดินมาถึงสายพานรับกระเป๋า จะผ่านร้านสินค้าปลอดภาษีที่เรียกว่า "ดิวตี้ฟรี" มาก่อน แปลว่าถ้าหากใครช็อปปิ้งเพลิน ก็อาจจะถึงขนาดลืมรับกระเป๋าไปเลยก็ได้..!

เมื่อได้รับกระเป๋ามาแล้ว ก็ยังต้องรอเอเย่นต์ของเรา ซึ่งไม่ทราบเหมือนกันว่าไปหมกตัวอยู่ที่ไหน ? ทำเอาผู้ชราอย่างคุณนวลจันทร์ต้องไปตามหา กว่าที่จะเจอและเข็นกระเป๋าตามกันออกไปจนถึงที่จอดรถ ก็เป็นระยะทางที่ค่อนข้างจะไกล เดินกันอย่างชนิดที่ถ้าไม่แข็งแรงก็คงจะหอบเลยทีเดียว

เมื่อมาถึง ปรากฏว่าคณะของเรามี ๒๑ คน แต่ทางเอเย่นต์ส่งเอารถบัส ๕๐ ที่นั่งมาให้ แถมยังมีการมอบพวงมาลัยดอกดาวเรืองพร้อมกับน้ำดื่มให้อีกด้วย หลังจากนั้นก็วิ่งตรงไปยังภัตตาคารอาหารจีน ผ่านพื้นที่ต่าง ๆ ซึ่งมีแต่การล้อมรั้วก่อสร้างกันขนานใหญ่ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเกิด "บูม" อะไรขึ้นมา ทางด้านประเทศอินเดียระยะนี้ ถึงได้ก่อสร้างกันจนแทบจะไม่มีที่ให้รถวิ่งเลย..!

เมื่อไปถึงโรงแรม Lemon Tree หรือว่าโรงแรมต้นมะนาว ซึ่งจองร้านอาหารเอาไว้ที่นี่ ต้องผ่านการตรวจเข้ม ทั้งตรวจค้นที่ตัวและตรวจที่กระเป๋า เมื่อเข้าไปถึงทางด้านในที่เป็นห้องอาหาร คุณสุมิตรซึ่งเป็นเอเย่นต์ทางด้านนี้ก็มากราบแสดงตัว พร้อมกับนำเอาใบฝรั่งมาให้

ซึ่งใบฝรั่งนั้น ท่านอาจารย์บ๊ะ (พระอาจารย์ศิริชัย ชยธมฺโม) ซึ่งเป็นแพทย์แผนโบราณชั้นยอดแนะนำว่า ถ้าเราเคี้ยวใบฝรั่งแล้วกลืนลงไป จะช่วยเพิ่มออกซิเจนในเลือดของเราเป็นอย่างดียิ่ง ทำให้ไม่เป็นโรคแพ้ที่สูงง่าย ๆ กระผม/อาตมภาพจึงได้ขอให้ทางเอ็นซีทัวร์บอกเอเย่นต์ทางนี้ช่วยหาให้ด้วย เพราะว่าถ้าเอามาจากบ้านเรา ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะสามารถผ่านด่าน ตม.ได้หรือเปล่า ?

เมื่อรับถวายใบฝรั่งมาเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็รับน้ำชาร้อนมา ๑ แก้ว และฉันไปแค่นั้น ขณะที่ทุกคนได้กินมื้อกลางวันเวลาประมาณบ่ายโมงครึ่งของอินเดีย ก็ตกราว ๆ บ่ายสามโมงของบ้านเรา..!