[เถรี]

เพราะฉะนั้น..หลายคนอาจจะสงสัยว่าสมัยที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระธรรมคุณาภรณ์ (ไพบูลย์ กตปุญฺโญ ป.ธ.๘) เป็นเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ทำไมคนถึงได้รักท่านขนาดนั้น ? ไม่ว่าจะพระภิกษุ สามเณร ฆราวาส ทุกคนทูนหัวทูนเกล้าให้ท่านหมด เพราะว่าท่านเข้าถึงพื้นที่ทุกวัด ทุกสำนักสงฆ์ ตระเวนไปจนตัวดำปี๋ ไม่เคยอยู่สบายกับใคร นั่งรถไปเจอพระเณรเดินเหงื่อท่วมตัวอยู่ข้างทาง ท่านก็จอดรถ "เฮ้ย..ขึ้นมา ๆ ไปไหนบอกมา เดี๋ยวกูไปส่ง" ไกลแค่ไหนท่านก็ไปส่งให้ แล้วท่านไม่ได้ทำในลักษณะที่เรียกว่าเอาหน้า แต่ท่านทำแบบนั้นมาตลอด

สมัยก่อนถนนหนทางที่ขึ้นศรีสวัสดิ์ ไม่ว่าจะทางเขาเหล็ก เขาโจด บ้านน้ำพุ บ้านตีนตก ยากลำบากขนาดไหน คนที่มาในช่วงท้าย ๆ ของการปกครองของท่านอย่างกระผม/อาตมภาพเอง เดินธุดงค์ผ่านไปยังรู้สึกว่าไปโคตรยาก..! แต่หลวงพ่อไพบูลย์ไปนอนมาหมดแล้ว ท่านถือคติว่าไปที่ไหนก็นอนวัดที่นั่น ไม่มีการรีบกลับทั้งนั้น ไปถึงต้องไปให้รู้พื้นที่จริง ๆ

พอถึงเวลาคณะสงฆ์เห็นใจท่าน รถราเริ่มเก่า..พังบ่อย ร่วมใจกันบริจาคเงินให้ท่านซื้อรถ โดยระบุเลยว่าให้หลวงพ่อซื้อรถเบนซ์ จะได้ไม่สะเทือนมาก เพราะว่าตอนนั้นท่านอายุมากถึง ๗๐ ปีแล้ว ปรากฏว่าหลวงพ่อท่านเอาเงินก้อนนั้นไปสร้างโรงพยาบาลเจ้าคุณไพบูลย์ที่พนมทวน เป็นเงินตั้งต้น แล้วคนก็ร่วมกันบริจาคเพิ่มเติมจนสร้างโรงพยาบาลสำเร็จ แล้วท่านคิดว่าผู้บังคับบัญชาแบบนี้คนจะรักไหม ?

ดังนั้น..ในส่วนนี้ถือว่าจังหวัดกาญจนบุรีของเราก็ดี คณะสงฆ์ภาค ๑๔ ก็ตาม โชคดีที่ว่ามีผู้บังคับบัญชาที่เข้าใจ เข้าถึงพื้นที่ และมีกำลังใจที่จะช่วยพัฒนาให้คณะสงฆ์ภาค ๑๔ ของเรามีความเจริญก้าวหน้า จนกลายเป็นผู้นำของคณะสงฆ์ภาคอื่นในหลาย ๆ ด้าน แม้กระทั่งในปัจจุบันนี้ เจ้าคณะภาคอื่น ๆ ก็มักจะบ่นว่า "ภาค ๑๔ อยู่กันเฉย ๆ ไม่เป็นหรืออย่างไร ? พอขยับทำอะไรไป พระผู้ใหญ่ในมหาเถรสมาคมท่านเห็นว่าดี พวกผมก็ต้องเดือดร้อนทำไปด้วย..!" เป็นเสียอย่างนั้น..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๐ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)