[เถรี]

พวกท่านต้องไม่ลืมว่าเราอยู่ในสถานะของนักบวชอย่างหนึ่ง ผู้ปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่ง ทำอย่างไรที่จะทำให้กำลังใจของเรา เมื่อเห็นคนอื่นได้ดีแล้วยินดีอย่างแท้จริง หรือว่าเห็นคนอื่นได้ดีแล้วไม่อิจฉาริษยา ?

จะว่าไปแล้ว ความจริงกำลังใจสองส่วนนี้ต้องต่อเนื่องกัน แต่ว่ากลับเป็นคนละเรื่องกัน เพราะว่าในส่วนของมุทิตาพรหมวิหารเป็นส่วนของหลักธรรมในพรหมวิหาร ๔ ส่วนความอิจฉาริษยามีพื้นฐานมาจากปฏิฆะ แล้วกลายเป็นโทสะ ถ้าหากว่าถึงโทสะเมื่อไร บางทีก็มีการแสดงออกในลักษณะต่อต้าน คือตัวเองบางทีก็ไม่รู้ว่าอิจฉาคนอื่นแล้วก็ไปต่อต้าน แต่ว่าการกระทำนั้นบอกชัดเลยว่าใช่..!

จึงเป็นเรื่องที่นักปฏิบัติจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องดูและยอมรับอย่างแท้จริง ว่ากำลังใจแบบนี้ยังมีอยู่กับเรา แล้วพยายามแก้ไขให้ได้ ไม่เช่นนั้นแล้วเห็นคนอื่นได้ดีเรายินดีไม่ได้ กลายเป็นอิจฉาริษยา กำลังใจเศร้าหมอง โอกาสที่จะลงสู่อบายภูมิมีสูงมาก กลายเป็นว่าโลกธรรม ๘ คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ที่เข้ามา ตัวเองได้ก็ดีใจเกินเหตุ ตัวเองไม่ได้ก็โกรธเคืองผู้อื่น แล้วคนในลักษณะนี้ ถ้าเสื่อมลาภ เสื่อมยศ โดนนินทา ประสบกับความทุกข์ ก็จะจมปลักอยู่กับกำลังใจแย่ ๆ แบบนั้นเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน บางคนอยู่ในลักษณะของการตกนรกทั้งเป็น..!

พวกเราทั้งหลายที่ถือว่าเป็นนักปฏิบัติ จำเป็นต้องขัดเกลากำลังใจของตนเอง จึงต้องระมัดระวังอย่าให้เกิดกับตนเองเป็นอันขาด หรือถ้าหากว่าเกิดขึ้นเมื่อไร ก็ต้องขจัดออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๙ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)