[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๘ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๖ ช่วงเช้าหลังจากที่กระผม/อาตมภาพบิณฑบาตและฉันเช้าเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เดินทางไปสำนักงานเทศบาลตำบลทองผาภูมิ เพื่อเป็นวิทยากรบรรยายในโครงการอบรม และดูงานของโรงเรียนผู้สูงอายุอำเภอทองผาภูมิ ซึ่งหัวข้อที่เขากำหนดมาให้นั้นเป็นเรื่องที่จำกัดมาก เพราะว่าให้กล่าวถึงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมชุมชน ที่สามารถเปลี่ยนเป็นมูลค่า ตามแนวปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวงรัชกาลที่ ๙

กระผม/อาตมภาพจึงต้องให้คำแนะนำบรรดาผู้สูงอายุของโรงเรียนผู้สูงอายุอำเภอทองผาภูมิทั้ง ๖๐ คน ซึ่งรวมกันแล้วอายุน่าจะเกิน ๔,๐๐๐ ปี..! ว่าการที่เราจะสามารถเปลี่ยนประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมชุมชนให้มีราคา หรือว่าให้เป็นมูลค่า ให้ขายได้นั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่เราจะต้องมีวิธีการนำเสนอที่น่าสนใจ

อย่างเช่นว่า แหล่งประวัติศาสตร์ชุมชนที่ชัดเจนที่สุด ก็คือสถานีรถไฟบ้านท่าขนุน ซึ่งเป็นทางรถไฟสายมรณะสมัยสงครามโลกครั้งที่ ๒ ถ้าเราบอกกล่าวแค่ว่าเป็นเส้นทางที่วิ่งจากบ้านหนองปลาดุก จังหวัดราชบุรี ไปจนถึงตันบวยเซียดของพม่า ประวัติศาสตร์ก็จะจืดชืดไม่น่าสนใจ

แต่ถ้าท่านทั้งหลายแนะนำว่า ย้อนหลังไปประมาณ ๘๐ ปี กองทัพทหารญี่ปุ่นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องบุกไปยึดพม่าให้ได้ เพื่อรอการที่จะเข้าตีอินเดียพร้อมกับกองทัพเยอรมัน ก็แปลว่าในขณะนั้น ทางด้านโลกตะวันตก กองทัพแห่งอาณาจักรไรซ์ที่ ๓ คือเยอรมัน จะต้องตียึดทางด้านตะวันตกให้ได้ทั้งหมด แล้วมาบรรจบครบรอบกันทางทวีปเอเซีย คือเข้าตีอินเดียพร้อมกับกองทัพลูกพระอาทิตย์ที่ไปจ่อรออยู่ที่ประเทศพม่าแล้ว

แต่ปรากฏว่ากองทัพเยอรมันนั้นไปเสียท่าให้กับกองทัพรัสเซีย ซึ่งสู้ถวายหัวอยู่ที่เมืองสตาลินกราด ชนิดที่เรียกว่าหลังจากผ่านพ้นสงครามไปแล้ว เมืองสตาลินกราดนั้นหนูสักตัวเดียวก็ไม่มี..! เนื่องเพราะว่าถูกชาวรัสเซียจับเป็นอาหารหมด สู้กันอย่างชนิดมอบกายถวายชีวิต เอาเลือดทาแผ่นดิน จนกองทัพอันเกรียงไกรของเยอรมันไม่สามารถที่จะยึดรัสเซียได้ จึงไม่สามารถที่จะผ่านเข้าทางด้านเอเซีย เพื่อไปยึดอินเดียพร้อมกับกองทัพลูกพระอาทิตย์ ไม่เช่นนั้นแล้วโลกเราในปัจจุบันน่าจะเหลือแค่ ๒ ภาษา คือภาษาเยอรมันกับภาษาญี่ปุ่นเท่านั้น..!