[เถรี]

แต่คราวนี้พอไปถึงบ้านแล้ว ความรู้สึกของกระผม/อาตมภาพบอกกับตัวเองอย่างชัดเจนว่า "นี่ไม่ใช่บ้านของเราแล้ว" รู้สึกว่าเราไม่สามารถที่จะอยู่บ้านได้ รู้สึกว่าบ้านเรือนร้อนไปหมด ท้ายที่สุดทนอยู่บ้านได้ประมาณ ๑๕ นาที ก็ต้องขอตัวไปพักอยู่กับหลวงปู่มหาอำพัน - ท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (อำพัน อาภรโณ บุญ-หลง) ที่วัดเทพศิรินทราวาส สรุปว่าลากลับบ้าน ๑๐ วัน อยู่บ้านได้แค่ ๑๕ นาที เพราะใจบอกกับตัวเองอย่างชัดเจนว่า "นั่นไม่ใช่บ้านของเรา..!"

ถ้าท่านทั้งหลายทำมาถึงตรงจุดนี้ อย่าคิดว่าผิดปกติ ขอให้รู้ว่าท่านมาถูกทางแล้ว เพราะว่าหลังจากนี้ยังมีอะไรต่อมิอะไรให้ท่านทั้งหลายได้ตัดได้ละอีกมาก

อย่างที่กระผม/อาตมภาพเคยบอกกับหลายท่านว่า "ไปไกลบ้านได้เท่าไร ก็มีความสุขเท่านั้น" กระผม/อาตมภาพเลยไม่เข้าใจ เวลาบรรดาข้าราชการเขาขอย้ายกลับบ้านตัวเอง โดยเฉพาะพระของเรา ถ้าอยู่ใกล้บ้าน ญาติพี่น้องจะมากวนมาก

สมัยก่อนบรรดาทิด ๒ - ๓ รายบวชอยู่วัด ท้ายที่สุดก็โดนทางบ้านกวนจนสึก เพราะว่ามาขอเงินได้ทุกเดือน พอขอได้ก็มาขอแทบทุกอาทิตย์ ยังได้อีกก็มาขอแทบทุกวัน ท้ายที่สุดลูกชายก็บวชอยู่ไม่ได้ ก็ต้องสึกหาลาเพศไป เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง

กระผม/อาตมภาพถึงได้บอกกับตัวเองว่า "อยู่ไกลบ้านเท่าไร ก็มีความสุขเท่านั้น" เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเองเป็นคนที่ "ไม่เห็นแก่หน้าค่าชื่อ" ใคร ท่านทั้งหลายจะเห็นกฎระเบียบของวัดที่ระบุไว้ชัดเจนว่า "ผู้ใดมาอ้างเป็นเพื่อนพ้องพี่น้องของพระภิกษุสามเณรในวัด แล้วมาทำผิด ให้ไล่ออกจากวัดแล้วห้ามเข้าวัดอีกตลอดชีวิต" ท่านทั้งหลายจำไว้เลยว่า ถ้าเอาญาติตัวเองอยู่ ก็เอาคนอื่นอยู่หมด..!

กระผม/อาตมภาพถึงได้ "ของขึ้น" เวลาที่เห็นเรื่องผิดระเบียบแล้วก็มีคำพูดประมาณว่า "นั่นคนของหลวงพ่อ" "นั่นเด็กของหลวงพ่อ" ก็ขนาดพี่น้องกูยังหวดซะเกือบตาย..! แล้วแค่เด็กของหลวงพ่อจะมีประโยชน์อะไร ?