[เถรี]

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ที่พูดไป หลายท่านที่กำลังใจไม่ถึง กำลังปัญญาไม่ถึง อาจจะฟังแล้วไม่เข้าใจ มีการเถียงอีกว่า พระโคธิกะเถระท่านทำได้ เราก็ต้องทำได้

เรื่องนี้กระผม/อาตมภาพอยากจะบอกว่า กำลังใจของเราอยู่ในลักษณะนั้น เป็นเรื่องดี แต่ว่าต้องมีปัญญาประกอบด้วย เพราะว่ามีญาติโยมบางท่านที่เจ็บไข้ได้ป่วยเหมือนกัน แล้วก็พยายามที่จะทำหน้าที่การงานต่าง ๆ ในลักษณะเดียวกับกระผม/อาตมภาพ ก็คือแม้ว่าเจ็บไข้ได้ป่วย ก็ลากสังขารทำงานอยู่ทุกวัน ตรงจุดนี้นั้นเป็นการไม่รู้จักประมาณของญาติโยมเอง ถึงได้เกิดอาการล้มทั้งยืน ต้องหามเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อย ๆ ทั้งที่กระผม/อาตมภาพตักเตือนแล้วก็ไม่ฟัง

กระผม/อาตมภาพนั้นเป็นบุคคลที่รู้ตัวเร็ว ทันทีที่รู้ตัวว่าสภาพร่างกายนี้ไม่ไหวแล้ว ก็จะพักทันที เมื่อพักจนมีกำลังเพียงพอก็ทำหน้าที่ของตนเองใหม่ เพียงแต่ว่าบุคคลที่อาศัยการพักในสมาธินั้น สามารถที่จะฟื้นตัวได้เร็ว จึงเหมือนอย่างกับว่าไม่มีการพัก ทำงานตลอดเวลาอยู่ทั้งวัน

แต่ว่าท่านทั้งหลายที่ทำไม่ได้ตรงจุดนี้ เมื่อถึงเวลาก็ทุ่มเท ใช้จนกระทั่งกำลังกายของตนเองหมดไป ไม่สามารถที่จะประคองร่างกายอยู่ได้ ต่อให้กำลังใจดีแค่ไหน เราก็ไปไม่รอด จึงเกิดอาการล้มทั้งยืน ขายหน้าชาวบ้านเขาอยู่บ่อย ๆ อย่างที่เป็นอยู่

การที่เรา "เห็นช้างขี้แล้วขี้ตามช้าง" นั้น โอกาสที่เราจะประสบความสำเร็จย่อมมีน้อยมาก เพราะว่าขี้อย่างไรก็ไม่สามารถที่จะกองใหญ่เท่าช้างได้