[เถรี]

ท่านเคยเล่าให้ฟังนานแล้วว่า ตั้งแต่สมัยเป็นสามเณรมา ถึงเวลาท่านออกกิจนิมนต์ ได้เงินมา ๑๐ บาท ท่านก็จะถวายพระอุปัชฌาย์ ๓ บาท มอบให้กับทางวัดเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าใช้จ่าย ๓ บาท ถวายสังฆทาน ๓ บาท เหลือไว้ใช้เองบาทเดียวเท่านั้น ท่านได้สร้างบุญสร้างกุศลมาตั้งแต่สมัยนั้นจนถึงสมัยนี้ ขอให้รู้ว่าเป็นเรื่องของกองบุญการกุศล จะมากจะน้อยท่านก็รีบทำ โดยที่ไม่ได้เกี่ยงเลยว่าต้องเป็นบุญอย่างนั้น ต้องเป็นบุญอย่างนี้ถึงจะทำ

แต่ว่าบุญหลักเลยก็คือการปิดทองพระประธาน ไม่ว่าจะเป็นที่ใด ใกล้ไกลแค่ไหนก็ตาม ท่านเดินทางไปถึงทั้งหมด เพื่อปฏิบัติงานที่ท่านรักท่านชอบตรงนี้ เมื่อวานนี้ท่านก็เพิ่งกลับมาจากวัดซูตองเป้ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน เพราะว่าไปปิดทองให้กับที่นั่น พวกกระผม/อาตมภาพยัง "แซว" หลวงพ่อเจ้าคุณสมชายว่า "ถ้าเผลอเกิดใหม่เมื่อไร จะมีอานิสงส์เหมือนนางอุบลวรรณาเถรี ก็คือมีผิวกายเหมือนกับทองคำ"

นางอุบลวรรณาเถรีนั้น ถ้าหากว่านั่งนิ่ง ๆ คนจะคิดว่าเป็นรูปหล่อจากทองคำ ถึงขนาดสาวใช้ไปเจอรูปหล่อทองคำของมหาเศรษฐี ที่สร้างเอาไว้เพื่อที่จะตามหาหญิงงามตามนิมิตของตนเอง แล้วก็ดุว่า "ทำไมถึงหนีมานั่งเล่นอยู่ในวอแบบนี้ ?" แล้วก็ยกมือขึ้นตี ถึงได้รู้ว่าไม่ใช่คน แต่ว่าเป็นรูปที่หล่อจากทองคำ พอเศรษฐีได้ทราบก็พยายามที่จะติดต่อ เพื่อที่จะหาตัวหญิงในฝัน ท้ายที่สุดนางอุบลวรรณาเถรีก็หนีไปบวชเสีย เพื่อให้พ้นจากการพัวพันของผู้ชาย

หลวงพ่อเจ้าคุณสมชายท่านก็หัวเราะ เนื่องเพราะว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องในอนาคต ใครเลยจะรู้ได้ว่าตนเองจะไปถึงขนาดไหน ? แล้วก็ถามกลับมาเมื่อเห็นคนโน้นก็ฉันหมาก คนนี้ก็เป่ายานัตถุ์ คนนั้นก็ถือไม้เท้า คนโน้นก็พกลูกประคำสายยาวลากพื้น ถามว่า "หลวงพ่อเล็กไม่ฉันหมากบ้างหรือครับ ?"

กระผม/อาตมภาพบอกว่า "ไม่เอาอะไรเลยครับ" แล้วก็ชี้แจงแสดงเหตุว่า กระผม/อาตมภาพเป็นคนไม่ชอบอะไรที่รกรุงรัง ถ้าหากว่าต้องหิ้วตะกร้าหมากไปอย่างเพื่อนฝูงบางท่าน เช่น หลวงพ่อแป๊ะ (พระครูยติธรรมานุยุต) เจ้าอาวาสวัดแคแถว (วัดสว่างอารมณ์) เจ้าคณะตำบลบางกระเบาก็ดี หรือว่าหลวงพ่อเต้ (พระครูประทีปกาญจนธรรม) เจ้าอาวาสวัดพุน้ำร้อนก็ตาม กระผมก็คงทำใจไม่ได้ เพราะว่าสิ่งใดก็ตามที่รกรุงรังจะไม่เอาเลย โดยเฉพาะการพยายามที่จะไม่สร้างจุดเด่นให้กับตนเอง เนื่องเพราะว่าถ้ามีจุดเด่นเมื่อไร ผู้คนจะจำได้ง่าย ถึงเวลาจะหนีก็หนียากแล้ว จึงไม่เอาอะไรสักอย่างเดียว

ในสมัยที่ยังอยู่ที่วัดท่าซุงนั้น บรรดาหลวงพี่ท่านต่าง ๆ เมื่อมีการหล่อรูปหล่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงองค์ยืนในวิหารร้อยเมตร รูปหล่อสำเร็จเรียบร้อย ส่งเข้าที่ประดิษฐานแล้ว ท่านนั้นก็ไปอธิษฐานขอเป็นไม้เท้าของหลวงพ่อบ้าง ท่านนี้ก็ไปอธิษฐานขอเป็นเกือกทองรองบาทของหลวงพ่อบ้าง แล้วหันมาถามว่า "เล็ก..แกไม่เอาอะไรเลยหรือ ?" กระผม/อาตมภาพตอบว่า "ผมกลัวงานหนักครับ" ท้ายที่สุดในปัจจุบันนี้ คนที่ไม่เอาอะไรเลย รู้สึกว่างานจะหนักที่สุด..!

ดังนั้น..ในส่วนนี้ขอให้ท่านทั้งหลายได้ทราบว่า คนเราถ้าหากว่าทำอะไรเอาไว้ ถึงเวลาสิ่งเหล่านั้นก็มาสนองเอง ย่อมทำให้เราได้ในสิ่งที่ควรได้ เป็นในสิ่งที่ควรเป็น แม้ว่าจะหลีกเลี่ยงขนาดไหน ท้ายสุดก็ไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงต่อไปได้