[เถรี]

อย่างเช่นว่า เราเป็นคนขาดความเกรงใจผู้อื่น ไม่มีกาละเทศะ แต่เราไปบอกว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม จึงมีการกระทำที่ตรงไปตรงมา แต่คราวนี้การตรงไปตรงมาของเรา ก็เหมือนกับบางท่านที่บอกว่า "ปล่อยวางแล้ว" แต่กระผม/อาตมภาพกล่าวว่า "ไปวางใส่กบาลคนอื่น..!"

จึงเป็นเรื่องที่พวกเราจะต้องศึกษาเรียนรู้ เพื่อปรับปรุงแก้ไขตนเอง ไม่ใช่ศึกษาเรียนรู้ แล้วก็กองเอาไว้เฉย ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรเลย

การปฏิบัติธรรมแต่ละครั้ง เราควรที่จะพิจารณาดูว่าเรามีความก้าวหน้าอะไรขึ้นมาบ้าง หรือว่ายังแย่อยู่เหมือนเดิม หรือถ้ายิ่งไปกว่านั้นก็คือ แย่ไปยิ่งกว่าเดิม เพราะว่าตราบใดที่เรายัง "ดูตัวเองไม่ออก บอกตัวเองไม่ได้ ใช้ตัวเองไม่เป็น" โอกาสที่ปฏิบัติธรรมแล้วมีความก้าวหน้าก็น้อยมาก

ลักษณะเดียวกับผู้ที่ฝึกมโนมยิทธิ พอถึงเวลาสามารถดูเรื่องของคนอื่นได้หมด แต่ดูเรื่องของตัวเองแล้วหาความแม่นยำไม่ได้ ก็อยู่ในลักษณะเดียวกันก็คือ ขาดการวางกำลังใจให้เป็นอุเบกขา ยังแบกตัวกูของกูไว้เต็ม ๆ

ถ้ากำลังมโนมยิทธิบอกว่าไม่ดี ตัวเองยอมรับไม่ได้ สภาพจิตปรุงแต่งภายในเสี้ยววินาที เร็วกว่าสายฟ้าแลบอีก คำตอบก็จะเปลี่ยนไป แล้วก็ผิด..!