[เถรี]

บางอย่างก็ทำตามคำสั่งครูบาอาจารย์ อย่างหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค ท่านให้ช่วยสร้างวัดหนองบัวที่ประเทศพม่า ก็กราบเรียนหลวงปู่ว่า "ทำไมไปยุ่งอะไรกับพม่าด้วยละครับ ?" ท่านบอกว่า พม่าเป็นดินแดนพระพุทธศาสนาเช่นกัน ในฐานะของพระโพธิสัตว์ ท่านเองก็เกิดที่พม่ามานับครั้งไม่ถ้วน มีความผูกพันกับบางสถานที่

ท่านใช้คำว่า "ถ้ามีความสามารถก็ไปช่วยเขาหน่อย" แล้วหลวงพ่อฤๅษีฯ ก็อบรมกระผม/อาตมภาพมาว่า "อย่าพูดคำว่าไม่สามารถให้ผมได้ยิน..!" ก็เป็นอันว่าจบกัน หลวงปู่กับหลวงพ่อท่านนัดกันไว้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ? เพราะท่านหนึ่งก็อบรมกระผม/อาตมภาพมาตลอดว่า "อย่าพูดคำว่าไม่สามารถให้ได้ยิน" อีกท่านหนึ่งบอกว่า "ถ้ามีความสามารถก็ไปช่วยทำให้เขาหน่อย" ก็เป็นอันว่าหมากบังคับดี ๆ นี่เอง แล้วก็เสียเวลาไปตั้ง ๖ ปี

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าในพม่านั้น ข้าวของต่าง ๆ หายากมาก ตอนนั้นทั้งประเทศพม่ามีโถชักโครกอยู่แค่ ๒ ใบ ใบหนึ่งพลโทขิ่นยุ้นต์ เลขาธิการ SLORC ซื้อไป อีกโถหนึ่งก็อยู่ที่วัดหนองบัวนั่นแหละ ข้าวของหลายต่อหลายอย่าง "ราคาแพงจนจับไม่ติด"

กระผม/อาตมภาพสั่งซื้อกระเบื้องขนาด ๑.๒๐ เมตรอย่างหนาจากฝั่งไทยเข้าไป ตอนนั้นแผ่นหนึ่ง ๔๔ บาท ทางด่านพม่าคิดภาษีเถื่อนแผ่นละ ๑๐ บาท ก็เท่ากับ ๕๔ บาท กระผม/อาตมภาพสั่งไปที ๔,๐๐๐ แผ่นเพื่อมุงศาลาวัดหนองบัว จ่ายภาษีเถื่อนไป ๔๐,๐๐๐ บาท ซึ่งคิดเป็นเงินพม่าแล้วเยอะมาก ขนาดนั้นยังถูกกว่ากระเบื้องที่ซื้อในพม่า..!

แล้วกระเบื้องพม่าแผ่นเท่าเตียงนอน..! กระผม/อาตมภาพก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเขาคิดอย่างไรถึงได้ผลิตแผ่นขนาดนั้น น่าจะมุงแล้วเต็มเร็วดีกระมัง ? ด้วยความที่แผ่นใหญ่แล้วก็บาง แค่เผลอเหยียบก็แตกแล้ว จึงได้ตัดสินใจซื้อจากทางด้านฝั่งไทยไปแทน