[เถรี]

เรื่องเหล่านี้องค์สมเด็จพระทศพลบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงบัญญัติพระธรรมวินัยเอาไว้ ถ้าเราทั้งหลายมีความเคร่งครัดเพียงพอ ความเสียหายต่าง ๆ ก็จะไม่เกิดขึ้นเลย เพราะว่าสิ่งที่พระองค์ท่านบัญญัติเอาไว้นั้น สมบูรณ์พอเพียงแล้ว แต่ว่าเป็นความสมบูรณ์พอเพียง สำหรับผู้ที่มีหิริ โอตัปปะ คือมีความละอายแก่ใจ ไม่กล้าทำชั่ว มีความเกรงกลัวผลของความชั่วนั้นจะกลับมาสนองตนเอง เป็นต้น

กระผม/อาตมภาพนั้น ในระยะแรกโยมแม่ขอให้บวชทุกปี ต้องปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก ปฏิเสธกันอย่าง "สุดลิ่มทิ่มประตู" เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าก่อนอายุครบบวชก็บังเอิญได้ไปเห็นนรก และเห็นอย่างชัดเจนว่า นรกแต่ละขุมนั้นนักบวชลงไปจนแน่นขนัดไปหมด ถ้าถามว่าแน่นขนาดไหน ? คนรุ่นเก่าที่เคยใช้ไม้ขีด ถ้าเปิดกล่องไม้ขีดออกมา แล้วหัวไม้ขีดแน่นขนาดไหน นักบวชในนรกก็มากประมาณนั้น ทำให้กระผม/อาตมภาพกลัวมากว่า การบวชเข้าไปแล้ว ถ้าหากว่าเราไม่สามารถทรงความดีเอาไว้ได้ เราก็จะกลายเป็นเหยื่อของอบายภูมิแบบท่านทั้งหลายที่ลงไปให้เห็น..!

ตรงจุดนั้นอรรถกถาจารย์ท่านกล่าวเอาไว้ว่า ปากทางลงสู่ขุมนรกนั้นมีการพาดราวเหล็กเอาไว้ สำหรับเป็นที่แขวนจีวรของบรรดานักบวชที่โดนนำตัวไปลงโทษ เพราะว่าประพฤติทุจริต คิดไม่ชอบด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ แล้วต้องรับโทษทัณฑ์ไปนั้น ราวเหล็กที่ว่านั้นมีขนาดใหญ่เท่าลำตาล

เราลองนึกดูว่าใหญ่โตขนาดไหน ? ต้นตาลอย่างไม่มี ๆ เส้นผ่าศูนย์กลางอย่างน้อยก็ต้อง ๑ ฟุต แต่ท่านบอกไว้ว่า ราวเหล็กทั้งหลายเหล่านั้นรับน้ำหนักจีวรจนแอ่นแทบจะติดพื้น ก็เป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนว่า บรรดานักบวชของเรานิยมลงสู่อบายภูมิมากมายขนาดไหน..! กระผม/อาตมภาพจึงได้กลัวจนหัวหด ไม่กล้าที่จะรับปากโยมแม่ว่าบวชให้

ผ่านไปปีแล้วปีเล่า จนอายุ ๒๗ ปี พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ถึงได้ปรารภว่า "เล็ก..ข้าต้องการพระบวชแก้บน ๓ องค์ แกบวชให้ข้าได้ไหม ?"

ปกติแล้วที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านถาม ได้ต้องตอบว่า "ได้" ไม่ได้ก็ต้องตอบว่า "ไม่ได้" แต่ว่างานนี้กระผม/อาตมภาพกลับบอกว่า "ขออนุญาตคิดดูก่อนครับ" ท่านก็หัวเราะแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไร รอพ่อกลับจากนิวซีแลนด์ก่อนค่อยให้คำตอบก็ได้"