[เถรี]

แต่ถ้าหากว่าท่านยังยินดียินร้ายอยู่ ก็ต้องคอยพินิจพิจารณาว่า ตัวเรานั้นสามารถขจัดอาการยินดียินร้ายทั้งหลายนั้น ออกจากใจของเราได้เร็วเท่าไร ? ถ้าหากว่าขจัดออกไปได้เร็ว ไม่ตกค้างอยู่ในจิตในใจของเราเป็นระยะเวลานาน ๆ ก็ถือว่าท่านยังอยู่ในระดับที่ใช้ได้ แต่ถ้าหากว่าปล่อยให้ตกค้าง ถึงเวลาก็ห่วงหาอาลัย อยากจะไปอีก อยากจะเห็นอีก ก็แปลว่ากำลังใจของท่านยังใช้ไม่ได้ อยู่ในระดับที่ต้องฝึกฝนขัดเกลากันอีกมาก

และโดยเฉพาะท่านทั้งหลายที่รักษากำลังใจไม่ได้นั้น อย่าลืมว่ากำลังของ ศีล สมาธิ ปัญญา ที่เรากระทำอยู่ทุกวันนี้ เราจะต้องสั่งสมไปจนถึงระดับที่กดทับกิเลสเอาไว้ได้ แล้วหลังจากนั้นก็ค่อย ๆ กำจัดกิเลสออกไปจากใจของเรา

การที่เราไปเสพเสวยสิ่งต่าง ๆ ที่เข้ามาทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย แล้วปล่อยให้ตรงเข้าสู่ใจของเราได้นั้น ก็แปลว่าเราสูญเสียกำลังที่สะสมเอาไว้ต่อสู้กิเลส เท่านั้นยังไม่พอ ยังปล่อยให้กองทัพกิเลสบุกเข้าไปยึดจิตยึดใจของเราได้เสียอีก..!

จึงเป็นเรื่องที่เราต้องระมัดระวังเป็นอย่างสูง ว่าการปฏิบัติใน ศีล สมาธิ ปัญญา ของเรานั้น มีความมั่นคงเพียงพอที่จะระงับยับยั้ง ไม่ให้รั่วออกทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ได้หรือไม่ ? ระมัดระวังให้สิ่งไม่ดีเข้ามาสู่ใจของเราได้หรือไม่ ?

ถ้าไม่สามารถทำได้ ก็ต้องเร่งรัดการปฏิบัติของเราให้หนักยิ่ง ๆ ขึ้น ถ้าสามารถทำได้ ก็ต้องระมัดระวังไว้ อย่าให้เราพลาด แล้วรักษากำลังใจของเราให้เพียงพอ จนกระทั่งสามารถตัดกิเลสเป็นสมุจเฉทปหาน เข้าสู่พระนิพพานได้ตามที่ปรารถนาเอาไว้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๑๖ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)