[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๒ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ พวกเราจำเป็นต้องระมัดระวังเรื่องการรักษาเวลาในการทำกิจกรรมของวัดให้ดี เพราะว่าพอออกพรรษาแล้ว การตีระฆังย่ำรุ่ง - ย่ำค่ำ ก็จะเหลือแค่เสียงระฆังปลุกช่วงเช้าตอนตี ๓ ครึ่งเท่านั้น ดังนั้น..สิ่งที่เราจำเป็นต้องทำก็คือสติ ที่จดจ่ออยู่กับกิจกรรมของเราว่า ระยะเวลานี้เราทำอะไร ต่อจากนี้เราต้องทำอะไร ไม่อย่างนั้นแล้วก็จะพลาดได้

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าความเคยชิน ถ้าเป็นหลักจิตวิทยาของฝรั่ง เขาบอกว่าเราทำอะไรซ้ำ ๆ กันสัก ๓ วัน ก็จะเริ่มเคยชิน ถ้าทำต่อเนื่องกันเป็นเดือน จะกลายเป็นนิสัยถาวร ในเมื่อเราโดนเสียงระฆังย่ำค่ำ เตือนให้ทำวัตรและเจริญพระกรรมฐานมาตลอด ๓ เดือน พอไม่มีเสียง เราก็อาจจะเพลิน แล้วก็ลืมกิจกรรมสำคัญนี้ไป

การสวดมนต์ทำวัตรเช้าเย็นเป็นสิ่งที่มีประโยชน์มหาศาล อันดับแรกเลย ท่านได้ระลึกถึงกิจกรรมที่ทำอยู่ เป็นอนุสติ เพราะว่าเห็นภาพพระพุทธรูป คือพุทธานุสติ สิ่งที่เราสวดคือพระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นธัมมานุสติ การได้เห็นเพื่อนพระสงฆ์ก็ดี ครูบาอาจารย์ก็ดี เป็นสังฆานุสติ

ปกติแล้วการเจริญพระกรรมฐานเอง ให้เรามานั่งนิ่ง ๆ อยู่ระยะเวลาเท่ากับที่เราสวดมนต์ไหว้พระ ถือว่าเป็นเรื่องที่ยาก แต่การสวดมนต์ไหว้พระ ทำให้เราสามารถที่จะนั่งอยู่ต่อหน้าพระพุทธรูปได้ในระยะเวลาที่ยาวนาน เท่ากับว่าเราทำกองกรรมฐานใหญ่ได้ โดยที่ไม่ต้องลำบากในการบังคับตัวเองมากนัก

แล้วสิ่งที่เราทำ ถ้าซ้ำ ๆ กันอยู่หลายวันจนกระทั่งกลายเป็นความเคยชิน ถึงเวลาใจจะคิดถึงอยู่เสมอ นั่นก็คือการทรงฌานในอนุสติทั้งหลายเหล่านี้ ซึ่งถ้าให้ไปภาวนาเองก็เป็นเรื่องที่ยากมาก แต่พอเรามาทำเป็นกิจกรรมในแต่ละรอบของวัน จนกระทั่งเคยชิน กลับกลายเป็นว่าเราทรงฌานในกองกรรมฐานใหญ่ได้โดยไม่รู้ตัว..!

โดยเฉพาะบางท่านเปรียบเทียบว่า การทำวัตรเช้า ทำวัตรเย็น คือการได้เข้าเฝ้าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าต่อเบื้องพระพักตร์ เราลองนึกดูว่า ประชาชนทั่วไปจะได้เข้าเฝ้าองค์ในหลวงสักครั้งก็เป็นเรื่องที่ยากอย่างยิ่ง แล้วองค์ในหลวงยังเคารพกราบไหว้พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นปกติ ดังนั้น..พระพุทธเจ้าของเราสำคัญขนาดไหน ทำไมเราไม่สามารถที่จะปลีกตัวมาเฝ้าพระองค์ท่านวันละแค่ ๒ - ๓ เวลาแบบนี้ได้ ?