[เถรี]

ดังนั้น..หลายท่านที่จะว่าไปแล้ว ควรที่จะอยู่ช่วยกันสร้างความเจริญรุ่งเรืองแก่พระพุทธศาสนา แต่ด้วยความที่รู้ไม่จริง ทำให้ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับสิ่งที่ตนเองรู้อย่างไร ความรู้นั้นจึงเป็นโทษแก่ตนเอง แล้วก็โดนหลอกได้ง่ายที่สุด

ยิ่งรู้เห็นชัดเจนเท่าไร ยิ่งโดนหลอกได้ง่ายเท่านั้น เพราะคนเรามักจะมีทิฏฐิ ยึดมั่นถือมั่นว่า "กูเห็น..กูจึงเชื่อ" แล้วถ้าหากว่าปัญญาไม่ถึง คนอื่นเตือนก็ไม่ฟังอีกด้วย..!

ที่กระผม/อาตมภาพยกตัวอย่างบ่อยที่สุดก็คือ เราเห็นเขาไล่ฆ่าไล่ฟันกันมา แล้วเราก็ลากมีดลากปืนไปช่วย จะโดนเขากระทืบตาย เพราะเขาถ่ายหนังกันอยู่..! เรื่องที่เราเห็น เราเห็นจริงไหม ? เห็นจริง ๆ แล้วเป็นเรื่องจริงตามที่เห็นไหม ? ไม่จริง เพราะว่าเขาถ่ายหนังกันอยู่ กระผม/อาตมภาพถึงได้สรุปว่า "ไม่รู้ไม่เห็น ปลอดภัยที่สุด"

การที่เราจะเป็นพระอริยเจ้าตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป ก็คือ เราต้องมีความเคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์จริง ๆ ไม่ล่วงเกินด้วยกาย ด้วยวาจา หรือด้วยใจ แม้ต่อหน้าและลับหลัง ต้องทบทวนศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ล่วงศีลด้วยตนเอง ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นล่วงศีล และไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นล่วงละเมิดศีล ท้ายที่สุด มีปัญญา รู้ตัวอยู่เสมอว่าเราต้องตาย ถ้าตายเมื่อไร เราขอมีพระนิพพานมีที่ไปอย่างเดียว

ไม่ได้บอกว่าต้องรู้อดีต

ไม่ได้บอกว่าต้องรู้อนาคต

ไม่ได้บอกว่าต้องรู้ปัจจุบัน

ไม่ได้บอกว่าต้องระลึกชาติได้

ไม่ได้บอกว่าต้องรู้ว่าคนและสัตว์ ก่อนตายมาจากไหน ตายแล้วจะไปไหน

ไม่ต้องรู้ว่าคนและสัตว์ สร้างกรรมดีกรรมชั่วเอาไว้ แล้วจะไปเสวยบุญเสวยกรรมอย่างไร