[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๒๒ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพไปร่วมงานอบรมพระนวกะของคณะสงฆ์อำเภอเมืองกาญจนบุรี ซึ่งปีนี้จัดที่วัดอุดมมงคล หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่าวัดเขาน้อย อยู่ข้างแยกวังสารภี ถนนสายเลี่ยงเมือง

การจัดอบรมพระนวกะ จุดมุ่งหมายใหญ่ก็คือให้บรรดาพระบวชใหม่ได้พบเจ้าคณะปกครองชั้นสูงในจังหวัด ไม่ว่าจะเป็นเจ้าคณะจังหวัด รองเจ้าคณะจังหวัด เจ้าคณะอำเภอ รองเจ้าคณะอำเภอ เป็นต้น

ประการที่สองก็คือ ตั้งใจจะให้พระใหม่ของแต่ละวัด ในเขตอำเภอเดียวกันได้ทำความรู้จักกันไว้ ถ้าหากว่าบวชอยู่ต่อไปในภายหน้าได้ ก็จะได้มีพรรคพวกเพื่อนฝูงที่รู้จักมักคุ้น คบหากันมาตั้งแต่เริ่มบวชไม่กี่วัน

แต่ว่าข้อนี้ดูท่าว่าจะไปไม่รอด เพราะว่าพระใหม่แต่ละรูปก็มักจะระมัดระวัง แล้วก็สำรวมตัวเอง คาดว่าถ้าไม่ใช่ประเภทมนุษยสัมพันธ์ดีจริง ๆ ยากมากที่จะได้เพื่อนในงานแบบนี้ ถึงเวลาแม้แต่ร่วมวงฉันก็จะเลือกวัดเดียวกัน ถ้าที่นั่งไม่พอ ต้องไปร่วมวงกับวัดอื่นก็ก้มหน้าก้มตาฉัน แล้วจะไปหาเพื่อนในงานนี้ได้อย่างไร ?

ประการที่สามก็คือ ได้ฟังประสบการณ์ของเจ้าคณะปกครองชั้นสูงที่ส่วนใหญ่ก็อยู่กันมาเกิน ๒๐ พรรษาเป็นอย่างน้อย

เรื่องของประสบการณ์เป็นเรื่องสำคัญมาก เป็นการเรียนลัด ของบางอย่างเราอาจจะต้องใช้เวลาเป็นปี หรือว่าหลายปี กว่าที่จะเข้าใจถ่องแท้ แต่ถ้าท่านที่เคยผ่านมา แล้วมาบอกกล่าวพวกเราแค่ไม่กี่นาที เราก็จะเข้าใจ และสามารถรู้เท่ากับบุคคลที่เสียเวลาเนิ่นนานขนาดนั้นถึงเข้าใจได้ แต่ว่าตรงนี้ต้องการบุคคลที่ฉลาดในการเรียนรู้มากกว่าผู้อื่น เพราะว่าถ้าหากไม่ใช่บุคคลที่ฉลาดในการเรียนรู้ มีไหวพริบปฏิภาณจริง ๆ ต่อให้มีผู้บอกมาเท่าไรก็ไม่เข้าใจ

กระผม/อาตมภาพเองในสมัยที่ปฏิบัติธรรมใหม่ ๆ ถ้าหากว่ามีรุ่นพี่ หรือว่ารุ่นครูบาอาจารย์ทำอะไรได้แล้วเล่าให้ฟัง แค่ไม่กี่นาที กระผม/อาตมภาพจะทำได้เท่ากับเขา แล้วไม่ใช่ทำได้แค่คนเดียว มีเพื่อนผู้หญิงอีกคนหนึ่งทำได้ด้วย

เพื่อนผู้หญิงคนนี้คบหาสมาคมกันมานานมาก จนกระทั่งบวชแล้วถึงได้ย้ายแยกกันไป เหตุที่คบหาสมาคมกันได้นานขนาดนั้น เพราะถือว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นคู่แข่ง เราทำอะไรได้เขาต้องทำอย่างนั้นได้บ้าง เขาทำอะไรได้ เราก็ต้องทำอย่างนั้นได้บ้าง