[เถรี]

กิจฺฉํ มจฺจาน ชีวิตํ การดำรงชีวิตให้อยู่รอดมาจนถึงปัจจุบันก็เป็นเรื่องที่ยากอย่างยิ่ง พวกเรามีโอกาสตายได้ทุกลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า..ไม่หายใจออกก็ตายแล้ว หายใจออก..ไม่หายใจเข้าก็ตายแล้ว

คราวนี้ก็เหลืออยู่ที่สามัญสำนึกของเราว่า ก่อนจะตาย จะสร้างความดีให้โลกลือ หรือว่าจะสร้างความชั่วให้โลกลือ..!? จะให้เขาสรรเสริญเจริญพรตามหลังไป ห่วงหาอาลัยคิดถึงเราตลอดเวลา หรือจะให้เขาด่าไป ๗ ชั่วโคตร..! ก็เชิญเลือกเอาได้เลย

กิจฺฉํ สทฺธมฺมสฺสวนํ ของที่ยากยิ่งประการที่ ๓ คือการได้ฟังธรรม เพราะว่าพระพุทธเจ้ากว่าที่จะตรัสรู้ได้ ใช้ระยะเวลาเนิ่นนานเหลือเกิน พวกเราส่วนใหญ่เกิดกันมานับชาติไม่ถ้วนแล้ว ชาติที่ได้ฟังธรรมนั้นยากแค่ไหน เพราะว่าส่วนใหญ่ไปเกิดในช่วงที่ว่างจากศาสนาเสียมาก

ท้ายที่สุด กิจฺโฉ พุทฺธานมุปฺปาโท พระพุทธเจ้านั้นเกิดยากที่สุด ต่ำสุดชนิดที่เป็นปัญญาธิกะ เลิศด้วยปัญญา ยังใช้เวลาถึง ๔ อสงไขยกับแสนมหากัป

ถ้าถามว่านานแค่ไหน ? ก็ลองไปดูที่อรรถกถาจารย์ท่านอธิบายไว้ว่า ๑ รอบอันตรกัป เริ่มแต่ตั้งเลข ๑ ขึ้นมา แล้วต่อด้วยเลข ๐ จำนวน ๑๔๐ ตัว นับเป็นปีได้ไหม ?

ท่านเปรียบง่าย ๆ ว่า เหมือนกับมีภูเขาที่เป็นเนื้อหินล้วน ๑ ลูก กว้าง ยาว สูง ด้านละ ๑ โยชน์ คือด้านละ ๑๖ กิโลเมตร ระยะเวลา ๑๐๐ ปี เทวดาเอาผ้าเนื้ออ่อนเหมือนสำลีมาเช็ดครั้งหนึ่ง ๑๐๐ ปีมาเช็ดครั้งหนึ่ง ท่านบอกว่าภูเขาลูกนั้นสึกเสมอพื้นแล้ว ระยะเวลา ๑ กัปยังนานกว่า คราวนี้ ๑ กัปที่ว่านี่ไม่ใช่มหากัป เป็นอันตรกัป เช็ดภูเขาสูง ๑๖ กิโลเมตรสึกเสมอพื้นไปลูกหนึ่ง ยังไม่ใช่มหากัป..!