[เถรี]

แต่ "เจ้าแม่นภิสราเทวี" หรือว่า "ยายหนูตัวแสบ" ของกระผม/อาตมภาพ แนะนำให้ไปตีซี้กับท่านเจ้าอาวาส จนได้รับอนุญาตให้ถ่ายรูปได้ทุกซอกทุกมุม ท่านพาเข้าไปแม้กระทั่งในห้องพักของตนเอง สิ่งของที่มีอยู่นั้น เก่าแก่สมราคาและยังงดงามเป็นอย่างยิ่งอีกด้วย

เมื่อคณะของเราถ่ายรูปและทำการสักการะ ตลอดจนกระทั่งบริจาคเรียบร้อยแล้ว จึงออกมาถ่ายรูปกันทางด้านนอก ยังได้รับคำเตือนจากหลวงปู่เจ้าอาวาสวัดซังกาน ชีลิงก์ ว่า "อย่าเดินไปตามสนามหญ้า เพราะว่าอาจมีสัตว์เล็ก ๆ ซุกอยู่ แล้วทำให้เขาต้องตายลงไป" พวกเราจึงต้องทำตัวลีบ ๆ เดินตามชายขอบอาคารบ้าง เดินตามเส้นทางที่เขาจัดเอาไว้ให้บ้าง


คณะของเราเดินทางกลับยังโรงแรมนอร์บูกัง เพื่อเก็บข้าวของขึ้นรถ และรับประทานอาหารกลางวันที่มากมายจนเหลือเฟือ เมื่อเช็คเอาท์แล้ว ก็ได้เดินทางไปยังวัดเปมายังเซ่ (Pemayangtse) ซึ่งเป็นวัดที่เป็นฐานของนิกายหมวกแดง ต้องบอกว่านิกายของพระพุทธศาสนาแบบวัชรยานของทิเบตนั้นมีหลายนิกายด้วยกัน ก็คือ นิงมาปะ นิกายหมวกแดง แล้วก็เกลุกปะ นิกายหมวกเหลือง ศากยะปะซึ่งนับถือองค์พระศากยมุนี เป็นต้น สถานที่นี้ห้ามถ่ายรูปอย่างเด็ดขาด แต่ว่าเจ้าแม่หลักเมืองเนปาลเธอสามารถทำได้ ก็คือไปช่วยยืนบังกล้องทีวีวงจรปิดเสียทุกแห่ง..!


ส่วนที่เป็นไฮไลท์ของที่นี่อยู่ที่ชั้นบนสุด ก็คือวิมานของท่านคุรุปัทมะสัมภวะบนสุขาวดีพุทธเกษตร ซึ่งแกะสลักจากไม้ต้นเดียว สร้างมาตั้งแต่ ๒๐๐ กว่าปีที่แล้ว ทุกชิ้นส่วนนั้นน่าจะถอดประกอบได้เหมือนกับตัวต่อเลโก้ชุดมหึมา ลงสีสันเอาไว้อลังการงดงามมาก จนไม่น่าเชื่อว่าแกะสลักขึ้นมาจากฝีมือมนุษย์..!

เมื่อพวกเราออกจากวัดเปมายังเซ่แล้ว ก็เดินทางต่อไปยังเมืองกังต็อก ระยะแรกถนนหนทางก็ยังดีอยู่ แต่เมื่อข้ามแม่น้ำรันจิตไปแล้ว ก็เกิดสภาพดังที่ได้ลงเอาไว้ในเฟซบุ๊กวัดท่าขนุน ก็คือถนนหนทางคับแคบ ซ้ำร้ายยังมีฝนตกอยู่ตลอดเวลา

ต้องบอกว่า "เจ้าแม่น้ำพริกสละ" ของเรานี้สามารถที่จะทำได้ ก็คือทันทีที่ลงจากรถฝนก็จะหยุดให้ เมื่อขึ้นรถเมื่อไรฝนก็ตก พวกเราถ่ายรูปที่องค์พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์เสร็จ เมื่อลงมาจากบนวัดซังกาน ชีลิงก์ แล้ว ปรากฏว่าเมฆหมอกปิดองค์พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ทึบไปหมด ซึ่งตรงจุดนี้ต้องเจริญพรขอบพระคุณ "เจ้าแม่น้ำพริกสละ" เธอเป็นอย่างยิ่ง