[เถรี]

เมื่อชมไร่ชาของเขาและฟังข้อมูลจากคุณสุเรศวร์จนครบถ้วนแล้ว พวกเราก็เดินทางกลับเข้าไปยังเมืองดาร์จีลิงก์ เพื่อที่จะไปชิมชา ซึ่งถ้าหากว่าร้าน Nathmull's นี้ ออกเสียงตามที่กระผม/อาตมภาพชอบแปลงเสียงที่ใกล้เคียงภาษาไทย ก็ต้องชื่อว่า "ร้านณัฐมน" ซึ่งเปิดมาตั้งแต่ปีคริสต์ศักราช ๑๙๓๑ ก่อนกระผม/อาตมภาพจะเกิดถึง ๒๘ ปี..!

ในเมื่อมาถึงแล้ว ทางด้านคุณสุเรศวร์ก็ได้แนะนำว่า ชาทั้งหลายที่จำหน่ายอยู่ในเมืองดาร์จีลิงก์นี้ก็ดี ที่เมืองกัลกัตตาก็ดี ส่วนใหญ่แล้วประกอบไปด้วย ๕ ประเภทด้วยกัน ประเภทที่ ๑ ก็คือชาดำ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วผลิตในรัฐอัสสัม รสชาติเลวร้ายมาก..! คุณสุเรศวร์เขาใช้คำเปรียบเทียบ ฟังดูแล้วทำให้หมดอารมณ์ เป็นชาคุณภาพต่ำ รสและกลิ่นออกไปทางรุนแรงและค่อนข้างขม ดังนั้น..จึงนิยมไปทำ "กะลัมไจ" ก็คือชานม เพื่อเอากลิ่นนม กลิ่นเนยมากลบกลิ่นชาและรสชาแทน

ประเภทที่ ๒ ที่ ๓ ที่ ๔ นั้น ความจริงก็เป็นประเภทเดียวกัน ก็คือชาดำดาร์จีลิงก์ คำว่าชาดำนั้น เกิดจากขั้นตอนการเก็บและการผลิต ซึ่งจะมีขั้นตอนหนึ่งที่เอามาผึ่งอยู่ในลักษณะที่หมักไว้ จนกระทั่งใบชานั้นมีสีดำ เขาแบ่งออกเป็น ๓ เกรดด้วยกัน ราคาก็จะแพงขึ้นไปตามลำดับ คือเกรด ๓ ราคาต่ำสุด เกรด ๒ ราคาสูงขึ้นมา และเกรด ๑ ราคาสูงสุด

ส่วนที่เขาแนะนำพวกเราก็คือ สุดยอดชาขาวดาร์จีลิงก์ ซึ่งจะเก็บเฉพาะยอดชาไม่เกิน ๓ ใบเท่านั้น แล้วกรรมวิธีในการตาก การหมัก ขั้นตอนต่าง ๆ ในการอบและผลิตนั้น ทำให้ใบชานี้มีกลิ่นและรสที่เลิศที่สุดสำหรับชาของดาร์จีลิงก์

เมื่อเขาเอามาให้กระผม/อาตมภาพลองชิมดูแล้ว ปรากฏว่า ๔ อย่างแรกก็คือชาลิปตันดี ๆ นี่เอง เพียงแต่ว่ากลิ่นและรสนั้น หนักเบาต่างกันไป แล้วก็ไม่ใช่กลิ่นที่กระผม/อาตมภาพชอบใจเลย แต่ว่าชาขาวดาร์จีลิงก์นั้นพอใช้ได้ มีกลิ่นและรสออกไปทางชาจีนที่เคยชิน

คนอื่นก็อาจจะสงสัยว่ากระผม/อาตมภาพนั้น ทำไมนั่งดมอยู่นานก่อนที่จะทดลองดื่ม ทดลองชิม ? ก็เพราะว่าชาทั้งหลายเหล่านั้น อันดับแรกเลยก็คือพิสูจน์ด้วยกลิ่น ถัดไปถึงจะพิสูจน์ด้วยรส ส่วนประกอบที่สำคัญก็คือน้ำในการที่เราชงชา และฟืนไฟที่ใช้ชงชานั้นแรงเบาต่างกัน ก็จะทำให้รสชาต่างกันได้