[เถรี]

อย่างที่หลายท่านเคยฟังมาแล้วว่า ในช่วงที่ทุ่มเทกับการปฏิบัติธรรมนั้น เรื่องกินเรื่องนอนนี่ แทบจะไม่มีความหมายในชีวิตของกระผม/อาตมภาพเลย เน้นเอาการปฏิบัติเป็นใหญ่ เพราะฉะนั้น...แต่ละคืนนอนไม่เคยเกิน ๒ ชั่วโมง เพราะว่าเสียดายเวลา ถ้าไม่ใช่ร่างกายไม่ไหวจริง ๆ บางทีก็ลากต่อ ถ้าไม่ไหวก็พักไป แต่พักแค่ ๒ ชั่วโมงก็พอ

ซักซ้อมการทรงสมาธิแบบตั้งเวลา ต้องเอาให้ได้ ใหม่ ๆ ต้องใช้นาฬิกาปลุกสามเรือน วางรอบกุฏิเลย มุมละเรือน ต้องอยู่มุมก็เพราะว่าเวลานาฬิกาปลุกแล้ว ถ้าเราอยู่ใกล้ ก็แค่เอามือไปแปะแล้วเงียบเลย เพราะฉะนั้น..ต้องให้อยู่ไกล ๆ ให้เราต้องตะกายไปปิด หูตาจะได้สว่าง ถ้าหากว่าเรือนที่ ๑ แปะแล้วฟุบหลับต่อ เดี๋ยวเรือนที่ ๒ ปลุกในอีก ๕ นาที ถ้าเรือนที่ ๒ แล้วยังหลับต่อ เดี๋ยวเรือนที่ ๓ จะปลุก คลานไป ๓ มุมห้องแล้ว ถ้ายังไม่ตื่นก็ปล่อยให้ตายไปเถอะ..! เอาไปใช้บ้างได้นะ

หลังจากที่เลิกใช้นาฬิกาปลุกมาจนบัดนี้ ๓๐ กว่าปีแล้ว เวลานอนไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุก ต่อให้เจ็บไข้ได้ป่วยขนาดไหน ถึงเวลาก็จะตื่นเอง นั่นคือการที่เราฝึกซ้อมจนเคยชิน พอจิตมีสภาพชิน ก็จะทำในสิ่งเดิม ๆ

เราจึงต้องเกาะภาพพระหรือเกาะพระนิพพานให้ชิน เมื่อจิตของเราเคยชิน วาระสุดท้ายของชีวิตก็จะเกาะภาพพระหรือว่าเกาะพระนิพพาน ที่มาทำจะเป็นจะตายกันอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อสร้างความเคยชิน ถ้าเป็นนักจิตวิทยาก็จะบอกว่าอะไรที่เราได้ทำ ๓ วันเหมือน ๆ กัน เราจะเริ่มเคยชิน ถ้าทำถึง ๒๗ ครั้งขึ้นไป จะฝังลึกเป็นสันดานแล้ว

มีใครปฏิบัติธรรมถึง ๒๗ ครั้งแล้วบ้าง ? ได้รับวุฒิบัตร ๒๗ ใบ หลายคนมีเกินนะ ชินหรือยัง ? ถ้ายังไม่ชิน ไม่ต้องตำหนิตนเอง เราเกิดมาเป็นแสนเป็นล้านชาติ ชินกับ รัก โลภ โกรธ หลง มากกว่าหลายเท่า โดน รัก โลภ โกรธ หลง ลากไปไม่แปลกหรอก ปกติเลย แต่ถ้าเราลากกลับมาได้นี่เราเก่ง ให้กำลังใจตัวเองบ้าง เหมือนอย่างกับเด็ก ทำอะไรได้ก็ชม "เก่งมากลูก" ปรบมือให้หน่อย ไม่มีใครปรบมือให้ ปรบมือให้ตัวเองก็ได้

สิ่งที่เราทำอยู่ต้องหวังผล ทำแล้วไม่หวังผลจะทำไปทำไม ? เหนื่อยเปล่า ตั้งเป้าไว้เลยว่าสามวันที่เหลือนี้ เราต้องเป็นพระอรหันต์ให้ได้ เชื่อไหมว่าในนี้สามารถทำได้เกินครึ่ง ก็คือถ้าไม่บรรลุมรรคบรรลุผล ก็ไปเป็นพระอรหันต์ของลูก ๆ ที่บ้านต่อไป...!