[เถรี]

ความจริงเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าเรามีจิตสำนึก เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าส่วนตัว ก็จะไม่มีเรื่องทั้งหลายเหล่านี้เกิดขึ้น แต่ด้วยความที่เราเห็นแก่ตัวมากกว่า โดยเฉพาะขาดหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็คือประกอบไปด้วยอคติ ลำเอียงเพราะรักบ้าง ลำเอียงเพราะเกลียดบ้าง พอถึงเวลาความฉิบหายวายป่วงเกิดขึ้น ก็ไม่มีปัญญาที่จะแก้ไข กลายเป็นภาระของกระผม/อาตมภาพที่ต้องมาแก้ไขต่อไป

หลังจากงานวันบูรพาจารย์ที่วัดท่ามะขามแล้ว กระผม/อาตมภาพก็แวะไปที่สำนักงานเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ไปรบกวนท่านพระครูศรีกาญจนวิสุทธิ์ (ไพรัช อินฺทวิสุทฺโธ ป.ธ.๖) หรือบรรดาคนคุ้นเคยเรียกกันติดปากว่า "มหาไพรัช" ให้ท่านช่วยออกตราตั้งฐานานุกรมเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิให้ฉบับหนึ่ง โดยนำข้อมูลไปให้ท่านช่วยพิมพ์ให้

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าใบตราตั้งนั้นเป็นกระดาษพิเศษ ขนาดแผ่นใหญ่เกินปกติ แล้วเครื่องพิมพ์ที่รองรับได้มีอยู่ที่สำนักงานเจ้าคณะจังหวัดเครื่องเดียว เพราะว่าการพิมพ์กระดาษที่ใหญ่กว่าปกตินั้น ที่อื่น ๆ แทบจะไม่มีโอกาสได้ใช้เลย จึงไม่มีใครไปลงทุนไปซื้อเครื่องแบบนั้นไว้

เมื่อนำเอาตราตั้งที่พิมพ์เสร็จแล้ว มาให้หลวงพ่อพระครูวรกาญจนโชติ เจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิช่วยเซ็นรับรองและประทับตราให้ ก็เพราะว่าอดีตสมุห์ชาย (พระสมุห์ธนกฤต ขนฺติพโล) อดีตเจ้าอาวาสวัดพุทธบริษัท สึกหาลาเพศไป ตำแหน่งฐานานุกรมเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิที่ "พระสมุห์" ว่างลง จึงเรียนท่านเจ้าคณะอำเภอว่า "ขอให้กับเลขาฯ รองอำเภอของผมต่อไปเลยครับ"

ในเรื่องของยศของตำแหน่ง ขอให้ทุกคนทราบอยู่เสมอว่า ยศศักดิ์และตำแหน่งมักจะมาพร้อมกับหน้าที่ ในเมื่อมาพร้อมกับหน้าที่ อันดับแรกก็คือ...ภาระรับผิดชอบของเราต้องมากขึ้น อันดับที่สองก็คือ...เราต้องระมัดระวังกำลังใจของตนเองว่ายินดียินร้ายกับสิ่งที่ได้รับมากเกินไปหรือเปล่า ? อันดับสาม...หนักกว่านั้นอีก เพื่อนสหธรรมิกพี่น้องทั้งหลายรักษากำลังใจไว้ได้หรือเปล่า ? ก็คือยินดีกับท่าน หรือว่าอิจฉาท่านกันแน่ ?

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า โลกธรรม ก็คือเป็นธรรมดาของโลก เมื่อได้ลาภ ได้ยศ ได้รับการสรรเสริญ ได้รับความสุข ก็จะมีการเสื่อมลาภ เสื่อมยศ โดนนินทา มีความทุกข์ ถ้าบุคคลเห็นชัดตรงนี้ ก็จะไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่ตนเองได้รับมากจนเกินไป สามารถรักษากำลังใจของตนให้อยู่ในด้านดีได้