[เถรี]

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ เราไม่สามารถที่จะบอกให้เด็ก ๆ ให้เห็นได้ว่า สิ่งที่เขาทำนั้นจะก่อให้เกิดประโยชน์แก่ตนเองและส่วนรวมอย่างไร จึงต้องใช้วิธีบังคับให้ทำ ยกเว้นว่าสามเณรบางรูปซึ่งมีความเข้าใจ และกลัวว่าเชื้อไวรัสทั้งหลายนั้นอาจจะติดมาถึงตน ก็จะฉันยาด้วยความยินดี เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้ตนเองต้องเจ็บไข้ได้ป่วย แต่ก็เป็นส่วนที่น้อยมาก

การที่สามเณรมาอยู่วัดนั้น ต้องทำตามระเบียบของวัด ก็คือต้องตื่นตั้งแต่ตี ๓ ครึ่ง แต่งตัวลงไปเริ่มเจริญพระกรรมฐานตอนตี ๔ ต่อด้วยทำวัตรเช้า หลังจากนั้นเมื่อผ่าน ๓ วันไปแล้ว สามเณรสามารถห่มผ้าได้ทะมัดทะแมงหนาแน่น ไม่ไปหลุดกลางทาง ก็จะให้สามเณรที่ตัวใหญ่ สามารถที่จะเดินทางไปกลับรวมระยะทาง ๕ กิโลเมตร ออกไปร่วมการบิณฑบาตได้ โดยให้ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป

ตรงจุดนี้พ่อแม่ที่ไม่เข้าใจเด็กส่วนหนึ่ง ก็ไปรอใส่บาตรตั้งแต่วันนี้ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าบางทีบุตรหลานของท่านอายุเพิ่งจะ ๖ ขวบ ซึ่งก็คือเด็กเล็ก ๆ นั่นเอง จะให้ไปเดินบิณฑบาตระยะทางตั้ง ๕ - ๖ กิโลเมตรนั้น ไม่สามารถที่จะทำได้อย่างที่ท่านต้องการแน่นอน..!

จึงมีพ่อแม่ที่จะไปทำบุญใส่บาตรที่วัด แต่ว่าโดนทางกระผม/อาตมภาพสั่งห้ามเอาไว้ เพราะว่าถ้าหากว่าไปพบกับสามเณรบ่อย ๆ ก็จะมีการ "ดราม่า" เกิดขึ้นอีก ก็คือสามเณรก็จะบ่น จะร้องไห้กับพ่อแม่ผู้ปกครองของตน จนบางทีพ่อแม่ไม่สามารถที่จะทนการสงสารลูกได้ ก็จะให้ลูกสึกหาลาเพศไปก่อนจบโครงการ หรือว่าอาจจะนำเอาเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ จากบ้านไปถวายแก่สามเณรได้..!

บทเรียนที่ผ่านมาจากการบวชสามเณรภาคฤดูร้อนหลายปีต่อเนื่องกัน จึงทำให้กระผม/อาตมภาพอนุญาตให้ไปเยี่ยมสามเณรได้ครั้งเดียว ก็คือทุกวันที่ ๕ เท่านั้น หลังจากนั้นก็ไปรับสามเณรคืนได้เมื่อครบโครงการในวันที่ ๑๐ แล้ว