[เถรี]

ที่เล่ามาถึงตรงนี้ ก็เพราะว่าไปนึกถึงที่เอารถเข้าซ่อม แล้วก็ไปนึกถึงตอนที่ต้องไปเข็นรถให้ชาวบ้าน ตอนนั้นกำลังใจสู้จริง ๆ ครับ ทำให้เห็นว่าเรื่องของสมาธิช่วยให้เราเข้มแข็งกว่าคนอื่นมาก คนอื่นเขาถอดใจทิ้งกันหมดแล้ว เจ้าของรถยังบอกเลยว่า "เดี๋ยวหน้าแล้งค่อยหารถมาลาก" แต่กระผม/อาตมภาพไม่ยอมหรอก "มึงถือพวงมาลัยไป มึงไม่มีแรงเรื่องของมึง เดี๋ยวกูเข็นให้..!"

เรื่องของกำลังใจ ถ้าหากว่าเข้มแข็ง เวลาเราสู้กิเลสก็ได้เปรียบ ไม่ท้อง่าย ๆ แพ้ได้แพ้ไป ต้องมีชนะสักครั้งหนึ่ง ตอนแพ้เราไม่พูดถึง แต่ชนะนี่ภูมิใจมาก เกิดปีติขึ้นมา ก็จะสู้เพื่อครั้งต่อไป คะแนนต่อไปใครจะได้ ? กิเลสได้หรือว่าเราได้ ? ก็จะแข่งกันไป วัดกันในลักษณะนี้แหละ

คราวนี้พวกท่านทั้งหลายต้องรับภาระมากหน่อย เพราะว่าญาติโยมมักจะเห็นพระเป็นที่พึ่ง ถ้าความสามารถไม่พอ จะให้เขาพึ่งก็ลำบากครับ จึงต้องขัดเกลาตัวเองให้มากกว่าชาวบ้านเขาหลายเท่า เมื่อถึงเวลาที่ชาวบ้านเขาต้องการที่พึ่ง อย่างน้อย ๆ ก็เป็นหลักให้เขาได้ พาเขาขึ้นจากน้ำไม่ได้ อย่างน้อย ๆ ก็เป็นเกาะกลางน้ำให้เขาได้อาศัยพักสักนิดก็ยังดี วันนี้น่าจะเลยเวลามามากแล้ว เอาแต่เพียงเท่านี้ก็แล้วกัน


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๔ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)