[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองเดินเข้าออกทุ่งใหญ่หลายรอบ มีรอบหนึ่งที่ไปก็มีพระครูแสง ตอนนั้นยังไม่ได้บวชไปด้วย ท่านถามว่า "หลวงพี่ทำได้อย่างไร ? ทุ่งใหญ่ ๙๓ กิโลเมตร เดินเช้าเย็นถึง" "มา...! เสียเวลาคุย ไปเดินกันเลย" กระผม/อาตมภาพลากเดินตั้งแต่ตี ๓ บ่าย ๓ โมงก็ถึงแล้วครับ พระครูแสงไปถึง หัวไถพื้นได้ก็นอนเลย ข้าวปลาอาหารอะไรกูไม่เอาทั้งนั้นแหละ นอนอย่างเดียว เพราะว่าช่วงท้าย ๆ ตะคริวกินขาท่าน เดินขาขวิดเป็นเลข ๘ เลย..!

ตอนแรกกระผม/อาตมภาพเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองสมรรถภาพร่างกายดีมาก ไปรู้ตอนที่เป็นทหาร แล้วทดสอบอะไรก็แทบจะได้ที่ ๑ เกือบทุกอย่าง มีแค่ "ดึงข้อ (โหนบาร์เดี่ยว)" สู้เพื่อนไม่ได้ กระผม/อาตมภาพได้ ๑๑ ครั้ง เพื่อนได้ ๑๘ ครั้ง แล้วก็ซิทอัพที่เราเรียกว่าเล่นกล้ามท้องนั่น ๒ นาที กระผม/อาตมภาพได้ ๗๒ ครั้ง เพื่อนได้ ๘๐ ครั้ง ถามว่าทำไมเพื่อนได้เยอะกว่า ? เขาเป็นนักมวยอาชีพครับ ส่วนกระผม/อาตมภาพเป็นลูกชาวบ้านธรรมดา สู้เพื่อนไม่ได้ ไม่ต้องถามหา เพื่อนคนนี้ตายไปแล้ว..!

เพราะฉะนั้น...พอมาดูสมรรถภาพร่างกายตัวเองก็แปลกใจ แม้กระทั่งปัจจุบันนี้ แก่ ๆ แล้วบางทียกข้าวยกของอะไร กระผม/อาตมภาพยังยกได้หนักกว่าพวกคุณ ต้องบอกว่ากำลังตอนนี้เหลือ ๑ ใน ๑๐ ของสมัยหนุ่ม ๆ เท่านั้นแหละ

ไม่ต้องสงสัยหรอก สมัยหนุ่ม ๆ มีเรื่องกัน กระผม/อาตมภาพต่อยใครไม่เคยได้ซ้ำเลย มีอยู่รายหนึ่งเขากำลังรุมพระครูแสงอยู่ พอกระผม/อาตมภาพวิ่งเข้าไป เขากระโดดมาขวาง กระผม/อาตมภาพทิ่มตูมเดียว ปลิวข้ามราวสะพานตกน้ำไปเลย ราวสะพานนั่นสูงประมาณเอว กระผม/อาตมภาพต้องโดดตามลงไปลากขึ้นมาจากน้ำ เพราะว่าเขาสลบ ไม่อย่างนั้นก็จมน้ำตาย แล้วเขาก็เที่ยวไปคุยกับเพื่อนว่า โดนกระผม/อาตมภาพตีด้วยไม้..! สมัยนั้นถ้าใครโดนกระผม/อาตมภาพอัดเข้า กระผม/อาตมภาพมักจะต้องหามไปส่งบ้านด้วย..!

เรื่องพวกนี้ต้องบอกว่าการปฏิบัติธรรมช่วยได้เยอะมหาศาลเลย เยอะขนาดไหน ? อันดับแรก...สติดีมากเลย เขาจะด่าท้าทายขนาดไหน ไม่โกรธเลย แต่หลังจากที่พวกเขาไป โอ้โฮ...โกรธจนมือสั่นตีนสั่นเลย คือตอนฉุกเฉินอยู่เฉพาะหน้า กำลังที่เราทำได้ทั้งหมดจะรวมตัว เราจะรู้เลยว่าต้นทุนเรามีเท่าไร สามารถที่จะเจรจากับเขาแบบไม่มีความตื่นเต้นในชีวิตเลย