[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองก็ช่วยเขาเข็นรถมา ๗๐ กว่ากิโลเมตร เจ้าของรถเขาตัดใจทิ้งแล้ว กระผม/อาตมภาพบอกว่าไม่ได้ คือกระผม/อาตมภาพอาศัยรถเขาเข้าไปครับ แล้วไม่รู้ว่าพวกนั้นบ้า..! ไอ้เจ้าเด็กวัยรุ่น ๓-๔ ตัวนั่นเอ็นทร้านซ์ติด ฉลองด้วยการไปเที่ยวทุ่งใหญ่ แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าทุ่งใหญ่นั้นไม่มีปั๊มน้ำมัน ป่าล้วน ๆ ดูแผนที่แล้ว ประเภทหัวท้าย ๙๓ กิโลเมตร น้ำมันถังเดียวสบายมาก ก็วิ่งเข้าไปเลย แล้วเป็นรถเบนซินครับ..!

ในทุ่งใหญ่ ถ้าคุณจะขอปันน้ำมันเขาได้ ก็คือดีเซลครับ แล้วสมัยนั้นดีเซลลิตรละ ๕ บาทกว่า ๖ บาท กระผม/อาตมภาพเจอมาแล้วครับ ไปขอปันจากเขา เจอเข้าไปลิตรหนึ่ง ๓๐ กว่าบาท จะโทษเขาก็ไม่ได้นะครับ เพราะว่าตอนหลังนี่กระผม/อาตมภาพซื้อน้ำมันไปให้เขา กระผม/อาตมภาพต้องเดินแบกเข้าไป ๔๐ กว่ากิโลกว่าที่จะถึงรถครับ เอาน้ำมันไป ๒ ถัง ถัง ๒๐ ลิตร ก็คือ ๔๐ กิโลกรัมนั่นแหละ

เจ้าของรถเขาตัดใจทิ้งแล้วครับ กระผม/อาตมภาพบอกว่าไม่ได้ มากับกระผม/อาตมภาพถ้าทิ้งเสียชื่อหมด "ในเมื่อกูอาศัยรถมึง ถึงเวลามึงจะอาศัยกูบ้าง กูก็ต้องส่งมึงจนถึงที่สุดนั่นแหละ" ค่อย ๆ เข็นไปครับ ช่วงขึ้นเขาก็เอาไม้รองล้อ ขึ้นไปทีละนิ้ว ๆ บางจังหวะรองพลาด ไม้ยันไม่อยู่ ก็ทับมือกระผม/อาตมภาพแบนแต๋ไปเลย เพิ่งจะรู้ว่าเวลาเราเจ็บนั้นคุมร่างกายไม่ได้ครับ ยกมือขึ้นมามันสั่นดิก ๆ ๆ แต่คราวนี้กระผม/อาตมภาพเป็นคนเจ็บแล้วไม่ร้อง คนอื่นก็เลยไม่รู้ว่าเจ็บแค่ไหน ต้องให้ไปโดนเอง..!

สรุปว่าเข็นรถออกมา ๗๐ กว่ากิโลเมตรครับ แค่ต้น ๆ ทางจากเหมืองพุจือมา ขี้โคลนก็ท่วมหัวแล้วครับ ออกมาถึงบ้านจะแกแค่ไม่กี่กิโลเมตร ก็ปล่อยญาติโยมเขาเดินเข้าบ้านไปหาข้าวกิน กระผม/อาตมภาพนอนเฝ้ารถให้เขา ตื่นเช้าขึ้นมา ขยับตัวนี่..ขี้โคลนร่วงกราวเลยครับ แห้งคาตัวไปเลย พอเราขยับแล้วขี้โคลนก็แตกเป็นแผ่น ๆ

คุณอย่าคิดนะครับว่ากระผม/อาตมภาพ "ซกมก" ขนาดนั้น ถ้าพวกคุณลองไปเข็นรถทั้งวัน ก็หมดสภาพไม่มีอารมณ์แม้แต่จะอาบน้ำครับ เพราะฉะนั้น...ช่วงหน้าฝนอย่าไปชวนกะเหรี่ยงในทุ่งใหญ่นะ ชวนเขาขึ้นรถ เขาจะตอบว่า "เราไม่ไปด้วยละ เรากำลังรีบ" ลองไปชวนดูบ้างก็ได้