วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒๔ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ สำหรับท่านที่ติดตามในเฟซบุ๊ก ก็คงนับไม่ไหวว่าผมออกไปกี่งาน..! ถ้าเป็นงานที่ไปแล้วได้เงินก็น่าจะดี นี่มีแต่เสียเงินทั้งนั้น แต่ก็ต้องว่ากันไปตามหน้าที่
แต่ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งขณะที่นายจีระเกียรติ ภูมิสวัสดิ์ ผู้ว่าราชการจังหวัดกาญจนบุรี กำลังกล่าวขอบคุณทางวิทยาลัยสงฆ์กาญจนบุรี ที่ให้สถานที่ในการจัดตั้งศูนย์พักคอยสำหรับผู้ติดเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ของอำเภอพนมทวน ผมพูดกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระเทพปริยัติโสภณ จะพูดคำว่า "รับรอง" กลายเป็นคำว่า "ปกครอง" แต่ยังดีที่ไม่ชัดเจน ก็เลยพูดซ้ำใหม่ได้
ไปนึกถึงตอนที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเคยบอกว่า เวลาท่านเหนื่อยมาก ๆ บางทีก็บังคับลิ้นไม่ได้ จึงมานึกว่า เออหนอ..เราเริ่มเจอแบบเดียวกันแล้ว ก็คือสมองสั่งอย่างหนึ่ง แต่ลิ้นพูดอีกอย่างหนึ่ง
สถานการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้น ตอนสมัยที่ยังเรียนนักเรียนนายสิบอยู่ แล้วมีการฝึก "ปัญหา ๕ วัน" ก็คือตลอดทั้ง ๕ วัน ๕ คืน จะมีข้าศึกสมมติเป็นชุด ๆ ไล่ตามตีเราอยู่ตลอดเวลา ส่วนตัวเราเองก็ต้องเดินไปตามแผนที่เข็มทิศที่กำหนดไว้ เพื่อไปรับภารกิจ หรือว่าทำภารกิจตามที่ได้รับมอบหมาย ถ้าเป็นเด็กเล่นเกมสมัยนี้ก็คือ "ทำเควส" ปรากฏว่าพอวันที่ ๔ กำลังจะขึ้นวันที่ ๕ กระผม/อาตมภาพเองที่แบกปืนกล เอ็ม. ๖๐ เดินอยู่ เห็นว่าถนนโค้ง สมองก็สั่งให้เลี้ยวไปตามโค้ง แต่ขากลับไม่ฟัง เดินแหกโค้งตกถนนไปเลย..!
ถ้าบางทีในช่วงที่มีการฝึกยุทธวิธีเวลากลางคืนแทบทุกคืน เมื่อมาฝึกท่าอาวุธตอนกลางวัน ครูฝึกสั่งเรียบอาวุธ พอกระแทกปืนเข้าร่องไหล่แล้วหลับ..! ไม่น่าเชื่อ..หลับแบบหายไปจากโลกนี้เลย..! ถึงได้เข้าใจว่า คำว่า "หลับใน" เป็นอย่างนี้เอง ก็คือยืนอยู่ตาใส ๆ แต่ข้างในดับหมดเกลี้ยงเลย จนได้ยินเสียงครูฝึกตวาดว่า "เฮ้ย..อย่าเหม่อสิวะ..!" ถึงได้สะดุ้งเฮือก แล้วก็ลดปืนลงในท่าระวังตรง แสดงว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเราจริง ๆ เมื่อถึงเวลาก็บังคับบัญชาไม่ได้ เพราะว่ามีการรวนไปตามสภาพ
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 25-08-2021 เมื่อ 02:08
|