[เถรี]

เราลองคิดดูว่า ถ้าหากว่าเราไม่ประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมวินัย กาย วาจา ใจ ของเราล่วงเกินรุ่นพี่อยู่ตลอดเวลา ก็เท่ากับอาบัติกินหัวอยู่ทุกวัน ศึกษาพระวินัยแล้วต้องรอบคอบ ไม่มีใครเขามาชี้แจงให้ทุกซอกทุกมุม ลองไปอยู่กับพระธรรมยุตสิครับ พวกท่านจะลำบากแค่ไหน ? แม้กระทั่งจะลุกไปเปิดพัดลม ต้องถามก่อนว่ารุ่นพี่เห็นด้วยไหม ? ถ้าท่านไม่ต้องการ ก็ไม่มีทางที่จะได้เปิดหรอกครับ ไม่ใช่อย่างพวกเรา นึกจะเปิดพัดลม กูก็ลุกขึ้นยืนค้ำหัวรุ่นพี่ ดึงปั้บ ๆ เลย..!

ผมบอกแล้วว่ายิ่งอยู่ไป ยิ่งปฏิบัติไป ต้องยิ่งละเอียด ไม่ใช่ยิ่งอยู่ยิ่งกิเลสมาก เรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้ว ผมเป็นคนผิด เพราะผมคิดว่าพวกท่านจะฉลาดพอที่จะศึกษาตำรา เมื่อสงสัยตรงไหนก็สอบถามครูบาอาจารย์ แต่ปรากฏว่าโง่บรรลัยเลย..! ถ้าต้องให้บอกทุกอย่าง คุณคิดว่าผมจะมีเวลาพอไหม ? คุณก็เห็นอยู่ว่าภาระงานแต่ละวันของผมขนาดไหนบ้าง ??

พระภิกษุสามเณรของเราปกครองกันด้วยธรรมวินัย คือปกครองกันแบบผู้ใหญ่ ปกครองโดยรุ่นพี่เอื้อเฟื้อรุ่นน้อง มีอะไรก็บอกกล่าวกัน เรารู้ว่าผิดพลาดตรงไหนก็แก้ไข ปลงอาบัติอยู่ทุกวันแต่ไม่เคยจำ นะ ปุเนวัง กะริสสามิ กระผมจะไม่ทำเช่นนี้อีก นะ ปุเนวัง ภาสิสสามิ กระผมจะไม่พูดเช่นนี้อีก นะ ปุเนวัง จินตะยิสสามิ กระผมจะไม่คิดเช่นนี้อีก ตกลงว่าไอ้ที่ว่าอยู่ทุกวัน แปลออกบ้างไหม ?