[เถรี]

ผมเองเป็นคนขี้สงสัยครับ ผมจึงไปค้นดูว่าที่หลวงพ่อพูดถึงอยู่ตรงไหนของหนังสือพิมพ์ อย่างเช่นเล่าว่า วันนี้คนติดเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ สองหมื่นกว่าราย ตายร้อยกว่าเกือบสองร้อยศพ ปรากฎว่าเรื่องที่ท่านพูดนั้น ผมไปหาเจอในคอลัมน์ซุบซิบเล็ก ๆ ข้างใน แค่ท่านหยิบขึ้นมาแล้วก็โยนให้ผม เพื่อที่จะเอาออกไปข้างนอกให้พระเณรอ่านต่อ ยังไม่ได้อ่านอะไรเลยครับ

แล้วจุดที่ชัดที่สุดก็คือ ช่วงที่ผมไปดูแลรักษาหลวงปู่มหาอำพันที่วัดเทพศิรินทราวาส หลวงปู่ท่านป่วยหนัก แล้วพระอุปัฏฐากก็ดูแลคนแก่ไม่เป็น ดูแลคนป่วยไม่เป็น ผมที่ดูแลพ่อมา ๖ ปี ดูแลแม่มา ๓ ปี ต้องบอกว่าแม้กระทั่งฉีดยาก็ยังทำเป็นครับ ก็คือถ้าเป็นพยาบาลวิชาชีพ ผมเรียนนานเป็น ๑๐ ปีเลยครับ

ในเมื่อไปดูแลจนกระทั่งหลวงปู่ท่านสบายขึ้น แต่ท่านยังไม่หายป่วย ผมก็ลาต่อไปเรื่อย ทั้ง ๆ ที่ทางวัดท่าซุงให้ลาเต็มที่เดือนหนึ่ง ๑๐ วัน ถ้าไม่ได้ลา ๒ เดือน ให้ลาได้ ๑๕ วัน ผมเขียนใบลาลงไป ๑ เดือน พอส่งใบลาให้ปุ๊บ หลวงพ่อท่านฉีกคว่าก...! ล้วงใบลาข้างในออกมาส่งคืนให้ผม บอกว่า "แก้ตัวเลขข้างในให้ถูกต้องด้วย มีอะไรเกิดขึ้นจะได้ไม่ผิดระเบียบมากไปกว่านี้" ท่านแค่หยิบนะครับ รู้รายละเอียดในจดหมายลาทั้งหมดเลย..!

แต่ว่าคาถาบทนี้ ถ้าหากว่าตั้งแต่โบราณมา ใช้ในการป้องกันอันตรายครับ ผมเองเวลาภาวนา พออารมณ์ใจทรงตัว ก็ตั้งใจอาราธนาภาพพระเป็นมงกุฎสวมหัว หรือไม่ก็คลุมลงมาทั้งตัว แล้วแต่อารมณ์ของวันนั้นว่าชอบแบบไหน แล้วหลังจากนั้นค่อยไปภาวนาคาถาอื่นที่ชอบใจ หรือว่าจับลมหายใจเข้าออกต่อไป