[เถรี]

ซึ่งเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ อาตมภาพไม่แนะนำให้ญาติโยมทั้งหลายทำ เพราะว่าอันตรายจนเกินไป ถ้าสภาพจิตของเรากลัวตาย ปรุงแต่งขึ้นมาเมื่อไร เลือดของเราจะกลายเป็นกรด นำพาเอาพิษของสัตว์เข้าสู่ร่างกายได้เร็วมาก แต่ถ้าหากว่ากำลังใจของเรามั่นคง ประกอบด้วยเมตตาเป็นปกติ เลือดของเราไม่สามารถเป็นตัวนำพิษของสัตว์ทั้งหลายเหล่านี้เข้าไปสู่หัวใจของเราได้

เรื่องพวกนี้ยังเกินกว่าที่วิทยาศาสตร์หรือการแพทย์ทั่ว ๆ ไปจะพิสูจน์ได้ แต่ถ้าสังเกตจะเห็นว่า หลายท่านที่โดนงูกัดแล้วสลบไป ถึงเวลาฟื้นขึ้นมาก็เป็นปกติทุกอย่าง เนื่องเพราะว่าคนที่สลบไปนั้น จิตไม่มีการปรุงแต่งอื่น ๆ ก็คือพ้นจากการ รัก ชอบ เกลียด กลัว ต่าง ๆ ไปแล้ว ในเมื่อสภาพจิตไม่ปรุงแต่ง พิษสัตว์ก็ไม่สามารถที่จะอาศัยเส้นเลือดของเรา เพื่อส่งพิษไปทำร้ายเราได้ ท้ายที่สุดเมื่ออยู่ในตัวเรานานไป ก็โดนภูมิคุ้มกันในร่างกายของเรากำจัดออกไปเอง

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ จะว่าไปแล้ว ถ้าหากว่าเป็นนักปฏิบัติธรรม เมื่อสามารถทำไปได้ระดับหนึ่ง ก็จะเป็นเรื่องที่ปกติ แต่ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายยังทำไม่ถึง ก็อาจจะเห็นเป็นเรื่องของความอัศจรรย์ เห็นเป็นเรื่องของความเป็นผู้วิเศษต่าง ๆ ซึ่งความจริง ถ้าหากว่าฟังที่อาตมภาพกล่าวมาตั้งแต่ต้น ก็จะเห็นว่าเราจะไม่ทำร้ายเขา

ดังนั้น..ถึงเวลาสัมผัสตัวงู ก็จะไม่ใช้แรง ก็คือจับแต่เพียงเบา ๆ แล้วใช้อีกมือหนึ่งช้อนรับ ในเมื่อเราไม่ได้บีบเขาแรง เขาไม่ได้รู้สึกว่าโดนทำร้าย เขาก็จะไม่ดิ้นรนไม่อะไร แล้วขณะเดียวกัน กำลังใจของเราที่มั่นคง ไม่หวาดกลัว ร่างกายไม่ได้หลั่งสารเคมีออกมาให้เป็นอันตรายต่อเขาในความรู้สึก เขาเองก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรา