[เถรี]

ในเรื่องของวงการพระเครื่องหรือวัตถุมงคลนั้น เป็นวงการของ เสือ สิงห์ กระทิง แรด มีแต่ประเภทที่ต้องเดินถอยหลัง เพราะว่าเขี้ยวลากดิน เดินขึ้นหน้าไม่ได้ เขี้ยวจะค้ำพื้น ทุกคนรู้ดีว่าถ้าหน้าใหม่ถือวัตถุมงคลเข้ามา ต้องทำอย่างไรให้หมดกำลังใจ

โยมที่อาตมารู้จักอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง เป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน เอาพระสมเด็จวัดเกศไชโยที่ได้รับตกทอดจากบรรพบุรุษ ไปทดลองให้เซียนตีราคาว่าเท่าไร ปรากฏว่าทุกปากบอกว่าปลอมเหมือนกันหมด "ไม่ใช่" "ไม่ดี" แต่เมื่อจะเดินทางกลับ มีบุคคลตามมาถึงรถ บอกว่า "ของพี่ปลอมได้สะเด็ดยาดมากเลย ปล่อยให้ผมสัก ๓๐,๐๐๐ บาทเถอะ ผมจะเอาไว้ดูเป็นตัวอย่าง" ขนาดของปลอมยังจะเอา ใช้หัวแม่เท้าคิดดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่...!

อาตมภาพเองเห็นผู้บริหารระดับสูงของสมาคมพระเครื่องพระบูชา ปล่อยหลวงปู่ทวดเนื้อว่านปี ๒๔๙๗ หนึ่งองค์ไปในราคา ๒ ล้าน ๕ แสนบาท ดูอย่างไรก็สวยสู้ของอาตมาไม่ได้ ก็เลยให้ลูกศิษย์เอาของตนเองลองไปยื่นให้ดูว่าเขาให้ราคาเท่าไร ปรากฏว่าอีกฝ่ายตีราคามาแค่แสนเดียว ทั้ง ๆ ที่สวยกว่า ๒ ล้าน ๕ แสนบาทของเขามาก

อาตมภาพหมั่นไส้ก็เลยบอกลูกศิษย์ว่า "กูยกให้มึงเลย ไปเลี่ยมแขวนอวดมันทุกวัน..!" เราจะเห็นว่าวงการนี้ ถ้าไม่ใช่บุคคลที่เชื่อใจกันได้จริง ๆ แล้ว กรุณาเล่นของใหม่เถอะ เพราะว่าเล่นของเก่าเมื่อไร ถ้าตาไม่ถึง หาคนที่ไว้วางใจไม่ได้ โอกาสที่จะซื้อความรู้มีมาก และค่าความรู้ก็จะแพงมากด้วย..!